Poimandres : Studien zur griechisch-ägyptischen und frühchristlichen Literatur

104 II. Grundvorstellungen des Poimandres.

HEVOV EIC Ekeivo TO PWc. xal BAewoı TOvV ivara, Öv kai Bitoc rpayac') kat 6 Tpıcueyac TTAatwv kai 6 uupiouerac Epufic, örı Owudoc Epunveveran TM 1eparıkn) ImpWrn) Pwvn 6 mpWtoc Avapwrroc (6) Epunvelc TAVTWV TWV ÖVTWV Kal ÖVOUATOTIOLÖC TÄVTWV TWV CWvarıkwv. or de Xakdaioı kai Tlapdoı kai Mndoı Kai “EBpaioı Kkakoücıv avrov Adau, EcTıv Epunveia N mapdevoc Kal fi ciuatWönc Kal m nup& (?) Kai in capkivn.:) Taüta de Ev Taic Bıßlıoßnkanc rwv TTtokeHoiWwv nupnvraı, WV?) Aamedevro Eic Ekactov iepöv, uakıcra TI ZapaTEIW, OTE TÜpexüNEcav*) "Acevav TOv Apxıepea lepocoAluwv?) TTeuWavTa "Epunv(?), öc npunveuce mäcav iv "EBpaida “EAnvıcri kai Alyurrıcti.

Ovtwc oUv Kakeitaı 6 npWToc Aavdpwroc 6 trap” nuiv Owüß Kai map’ Exeivorc Adau — TN (TAp> TÜV AyTeAwv PWVvi aUTOV KÜAECAVTEC' od umv dE AAAA Kal cuuBoAikWc d1G TECCAPWYV CTOIXEIWV EK TÄcHe TÄC EPAIPAC MUTOV EITTÖVTEC KAT TO cWua?) — 6 de Ecw auToD AvApwrroc Ö TVEUUATIKOC Kai KÜPIOV <«EXEI Ovoua> Kai TIPOCNYOPIKÖV. TO LEV oUv KUpıov AYvoW’) dia TO TEWC’ uövoc Tüp Nıkößeoc 6 Aveuperoc TAUTA OIDEV’ TO dE TTPOCNTOPIKÖV AUTOD Ovouad PWec Kakeital, dp oÜ Kal PWTAC TTApNKoAoVANcE Aeyecdaı TOUC AvApwWrouc.

“Orte iv Pic Ev TW TApPAdEICW dIATVEOUEVW) UNO TNC EIUAPUEVNC, ETTEICAV (Ol ÜPXOVTEC) AUTOV WC dKUKOV Kal AvevepynTov Evducacdaı TOV map’ aurWv°) "Adau, TOV EX TC Eiuapuevnc, TOV!D) EX TWV TECCAPWYV CTOI-

1) Das Partizip tritt bei Zosimos wie in jungen Papyri mehrfach für das Verbum finitum ein; sonst wäre es leicht nach ‘Epunic ein Wort wie uaprupoücıv zu ergänzen oder mit Keil &ypawev zu schreiben. Der Autor des Gemäldes, das mit dem berühmten Diagramm der Ophiten bei Origenes zu vergleichen wäre, hatte sich auf Hermes und dieser auf Platon berufen, der im Philehos (185) Thoyt als Gott oder als 8eioc äv8pwroc bezeichnete. Das faßte der Autor als Charakteristik des ävwdev ävöpwroc. Auch in dem von Laurentius Lydus benutzten Aöyoc teAeıoc des Hermes an Asklepios war Platon mit Namen angeführt (De mensibus IV 32 p. 91,7 vgl. mit IV 148 ». 167, 20 Wünsch); ebenso in einer anderen ebenda IV 52 p. 109, 15 angeführten Schrift.

2) Vgl. Olympiodor bei Berthelot p. 89.

3) öv Codd. 4) maperdkecev Codd. 5) tWv ApxıepocoAbuwv Codd.

6) Es folgt: 16 yüp &Apa abroD croıxeiov dvarokıjv dnkoi (kal) Tv depa, to de deAta auToü croıxeiov ducıv dnAoi Kai) nv (mv Codd.) xarw karaducacav dıü TO Bdpoc... TO dE UÜ CToixeiov uecnußpiav dnAoi (Kal) TO uecov ToUTWV TWV CWUATWV METAYTIKÖV TTÜP TO EIC TNV UECHV TETAPTNV Zuovnv. oÜTWc o0v

6 cäpkıvoc ’Adau Katd TV paıvouevnv trepimacıv Owüd kakeitaı. Die Erklärung.

paßt nicht. 7) dyvowv Codd. 8) dıamveöuevoc Codd. verb. Keil. 9) aurod Codd. 10) twv Codd.