Poimandres : Studien zur griechisch-ägyptischen und frühchristlichen Literatur

84 III. Grundvorstellungen des Poimandres.

de Neidoc iAUV!) Emiımaivwv uexpı cAuEPov ZwoyovWv, @nciv, Urpd capkouueva Bepuörnrı ZWwa”) avadidwcıv. "Accupıoı dE ’'Qavvnv®)

2 ixduopäyov Yevecdan ap’ autoic, XaAdaloı de TOv "Adau. Kal TOUTOYV EIVaL PÜCKOUCIV TOÖV AvBpwrov, Öv Avedwkev N YM (cWua) uövov*)' KEIcdaı dE AUTOV ATVoUV AkivnTov AcaAEUToV, Wc Avdpıdvra?), EIKOVa ÜTTGPXOVTA. EKeivou TOD AvW TOU Üuvouuevou "Adduavroc AvApwrou, YTEVÖLEVOV UNO dUvduewv TWV TTOAAWYV, Trepi WV 6 Kata uEpoc Aoyoc

Ecti mOoAUC. IV’ OVV TEAEWC Ti KEKPaTNUEVoc 6 WETÜC ÜvApwrroc,

136, 17 vwdev®) Ed6AN auTW Kai yuxn, Iva dıa TC YUxfc TAcKN Kai KoAdZytaı KatadouAoUuevov TO TIAACUU TOD HETAAOU Kai KuAAICTOU Kal

136, 24 3 TEeXeIou AvApwrrou.?) — eivar dE @acı TV WUxNV ducelperov TTüvVU Kal DUCKATAVONTOV’ OU YAp LEVEL EMI CXNUATOC OVdE HOPPNC TC AUTHC TAVTOTE OVdE MABOUC Evöc, Iva TIC aumv N TUnw eimm N 136, 29 OUCIE KOTAÄNIPETOL.®) ATOPoÜCIV OUV*), TIÖTEPOV TOTE EK TOU TPOövroc Ecriv (MI) EK TOU avToyevoüc’), N] EK TOU EKKEXUUEVOU

4 xdouc. Kal pWTov Enmi TAc "Accupiwv KATAPELYOUCı TEAETÜC TMV Tpıyn dıaipecıv TOU AvOpWmou KaTavooüvrec' pWTor yüap "Accupıoı

TNV WUXNV TPIuEPN vouiZoucıv eivar Kai uiav. WUXNc Yüp, @paci'”), mäca pücıc, @AAnn dE AAAwc öpererai. Ecri Yüp Yuxn TAVTWV TWV Tıvouevwy oitia’ TTAVTa (YÜp> Öca TPEPETAL, Pnci, Kai auzeı, WUXTC deital. OVdEV Yüp OUTE TPOPÄC, Pnciv, OVTE auEncewc 0lOV (T’) ECTiV

1) ÜAnv Cod. verb. Schn. 2) Zwa kai cwua Cod. verb. Wil.

3) iavvriv Cod. verb. Schn. 4) cwua war verstellt, vgl. A. 2.

5) dvöpıdvroc Cod. verb. Miller. 6) Avwdev zu &860n Keil, Plasberg; vielleicht zu tilgen; 6 ävwdev Schn. Hiernach: dp’ o0, xaßluc Atyeraı (Eph. 3, 15), maca marpıa dvoualouevn Em yic Kal Ev TOIC olpavoic CUVECTNKEV.

7) Hiernach: kai yüp oütwc alröv Kakodcı. Zmroücıv olv [abröv]) mraAıv tic Ecrıv Y| wuxn) Kal mödev Kal rotamı Tv Pücıv, iv’ &Adoüca eic Töv Avdpwmov Kal kıyrcaca karadovAuen Kai KoAden TO mAdcua TOD TEeXelou AvBpıbmou Zyrodcı dE odK Amd TWV YpapWv, GAA& Kal ToDTo dmo TWv uucrıküv. Übrigens scheint der verkürzt angegebene „chaldäische“ Mythus von Hippolyt mißverstanden. Adam heißt hier der irdische Leib, den die daiuovec geschaffen haben; der himmlische Mensch wird als Seele in ihn gebannt, um durch den Adam, den irdischen Leib, geknechtet zu werden.

8) Hiernach: räc de &EaAAaydc rautac Tüc moikilac Ev TW Emypapouevw xar” Alyuntiouc edayyellw keınevac Exoucıv. Die &EaAAayal waren im Text also zunächst angeführt und von dem Überarbeiter dann mit Stellen aus dem Agypter-Evangelium belegt worden.

9) Hiernach: xaddrrep oi &AAoı mavrec tWv &dvwv Avapwroı. Das Original hatte die Zweifel der verschiedenen Völker wohl ausgeführt. 10) Erg. Schn.

11) abroO yevovc Cod. verb. Bunsen. 12) yuxr yap mäcı Cod. verb. Schn.

Fe