Анали Правног факултета у Београду

332

АНАЛИ ПРАВНОГ ФАКУЛТЕТА

Образложење: „Првостепени суд je правилно радњу службеног лица означио као кривично дело фалсификовања службене исправе из чл. 319, ст. 1. Међутим суд je погрешно узео да се у делатности оптуженог (о коме je овде реч), што je употребио такву исправу, стичу елементи кривичног дела из чл. 306. Кривично дело из овог члана постоји међутим само онда ако неко направи лажну исправу или преиначи праву исправу или ако лажну односно преиыачену исправу употребио као праву. У конкретном случају првостепени суд je узео да je оптужени лажну исправу употребио као праву. Али je он испустио из вида да je лажна исправа по закону само она кода не потиче од лица које je на њој означено као издавалац. Пошто у овом случају исправа потиче од лица које je на њој означено као издавалац, она се не може сматрати као лажна већ као права исправа. То није ни преиначена исправа, jep се као таква може сматрати само она на којој je неовлашћено битно измењен или садржај исправе или потпис издаваоца исправе или обоје, што у овом случају не постоји. Како пак исправа коју je оптужени употребио није ни лажна ни преиначена у реченом смислу, то у радњи оптуженог не може постојати кривично дело из чл. 306. Прављење или употреба праве исправе са неистинитом садржином сматра се пак као кривично дело само у одређеним случајевима, ито ако je учинилац службено лице чл. 319, ако je у питању издавање и употреба лажног лекарског или ветеринарског уверења чл. 309, и употреба исправе неистините садржине у смислу чл. 308 Кривичног законика. Ван ових случајева употреба исправе са неистинитом садржином може бити само средство за извршегье ког другог кривичног дела, например преваре. Отуда у радњи оптуженог не може постојати ни са овог гледишта кривично дело употребе лажне исправе из чл. 306.“ (Пресуда Врховног суда HP Хрватске од 3 јуна 1953, Кж 724/53, Наша законитост, 1954, бр. 1, стр. 38—39.) Закључак и образложење у пресуди одговарају постојећим законским прошктима о кривичним делима фалсификовања исправа. ЈедИно што би се могло дискутовати о схвататьу суда да се исправа настала из'вршегьем кривичних дела из чл. 319, 308 и 309 Кривичног законика не може уопште сматрати као лажна исправа у смислу чл. 306 Кривичног законика, већ као (права) исправа са неистинитом садржином. Али без обзира на ово разликовање појма „лажне исправе“ и „исправе са неистинитом садржином“, потребно je подвући мишљење суда да употреба исправе произашле из кривичног дела из чл. 319 Кривичног законика од стране ког другог лица, не може претстављати кривично дело ни из чл. 319 ст. 2 ни из чл. 306 Кривичног законика. Лице које je такву исправу употребило може одговарати само за неко друго кривично