Анали Правног факултета у Београду

СУДСКА ПРАКСА

479

захтевати да му се пресудом којом се брак разно,ди досуди известан износ на име издржавања на терет другое брачног друга, сразмерно његовим могуЬностима“ (чл. 70, ст. 1). И у једном и у другом случай у право на издржавазье заснива ре на закону, те не може застареги услед. невршења. Ван сумгье je да брачни друг који испуњава услове закона има право захтевати за време трајагва брака издржаваше од свог брачнот друга без обзи.ра на то да ли живи са шим, или живи одвојено од њега. Све до смрти или цроглшоехьа једног брачног друга умрлим, или до развода, брак постоји и производи сва правка дејства. Све дохл« они остају брачни друговк и онај брачнл друг који би и после дугог одвојеног живота ступио у други брак одговарао би за битамију, ако би учинио ггрељубу створио би уэрок за развод брака који би могао тражитп други брачни друг, ако би умро, шегов брачни друг који би живео одвојено од њега имао би право да га наследи (изузев случајева из чл. 27, ст. 2, тач. 3, Закона о наслеђивању) итд. Одвојени живот сам за себе не повлачи престанак брака нити мевьа штогод у цравним однссима између брачних другова. КЬихови узајамни односи остају исти, те ако би један брачни друг испуњавао услове које закон поставља за тражен»е иэдржаван>а од другог брачног друга, он би то издржавање и добио, уколико би овај био у могућности да му га пружи. Ово право на издржавање установлено je законом и због тога не може застарети. У овој логично) последили брака нема никакве опасности, ни неправде, ни за једног брачног друга. Ако би издржавање тражио брачни друг који je напусти© свога брачног друга злонамерно или само без оправданог разлога, овај би после шест месеци рачунајући од напуштања могао тражити развод брака (чл. 61 Основног закона о браку). А ако би постојао оправдан разлог за напуштагье брачног друга, онда je оправдано и да онај који je тај разлог створио даје издржавање. Треба рећи исто о праву на издржавање које припада разведенок брачном другу кад je до развода брака дошло после дугог одвојеног живота. И у овом случају, као и у првом, у питању je право на издржавање које je установлено законом, те ни оно не може престати невршетьем. Нема разлога да, се чињеници да су брачни другови живели одвојено до развода приэна веће дејство у. потледу права на издржавагье после развода брака, него у гюгледу права на издржаванье за време брака. Елементи проблема су исти у оба случаја те и решеша морају бити иста. Нема никаквих „посебних околности случаја“ кад се ради о праву на издржавање необезбеђеног разведеног брачног друга, који je и за време трајања брака живео одвојено од свог брачног друга, нити та „чишеница да странке живе одвојено више од двадесет година” може зиачити да je брак „давно престаю еатласиом волјОМ обеју странака, ... а тим су престале и узајамна права из чл. 70.“ Брак може престати само омрћу једног брачног друга, проглашешем једиог брачног друга утирлим и разводом брака (чл. 55).