Бранич

108

Е Р А Н И Ч

конодавствима, испитаћемо редом две хипотезе, које предвиђа овај параграф. Прва хипотеза. Ссаранкиња удатаа за Србина. Оиа не постаје неминовно Српкињом. Да би то постала, потребан је овај важан услов: да законодавство земље, из које она догази, поступа исто тако са Српкињом, којом се ожени поданик те земље. Следствено, ако тај услов није испуњен, ако законодавство те земље не даје прирођење Српкињи, кад се овом ожени њен грађанин, жена из те земље удата за Србина, задржава своју народност. Смер је овога реципроцитета био да се избегне мешовита народност. Али су се редактори Законика преварили односно значаја средстава, којасу изабрали. Сам реципроцитет не спречава увек мешовиту народност. То ћемо одмах објаснити. Претпоставимо да имамо законодавство, које странкињи даје народност њена мужа и још, да се једна жена из земље, где важи такво законодавство, уда за Србина. Хоће ли та жена иостати српском грађанком? Хеће, јер је испуњен услов реципроцитета, који се тражи §-ом 48 за стицање српске народности. Странкиња постаје Српкињом, јер и Српкиња, удата за човека из земље одакле је странкиња, тако исто стиче народност свога мужа. Али се стицај народности може десити и поред тога реципроцитета, а ево како. Узмимо да по закону жена, доморотка, не губи своју народност кад се уда за странца; очигледноје, да ће та жена, ако се уда за Србина, имати две народности: она ће постати Српкиња по српским закону, пошто има реципроцитета између двају законодавстава, — а то је једини услов који тражи § 48, гта да странкиња постане Српкињом; првхма закону своје земље, пак, она остаје странкиња, јер тај закон не везује за брак губитак народности. Узмимо један конкретап случај. По чл. 42. Салвадорског Устава, доморотка удата за странца не губи никако своју народност. Ако сад једна жена из Салвадора пође за Србина, биће стицај народности. Та је жена постала Српкињом, пошто и странкиња, удата за салвадорског поданика, стиче народносг свога