Годишњица Николе Чупића

ПРЕД КОСОВОМ 995

-— Бако'

— Ето гласови о буни у Херцеговини бивају све јаснији, све поузданији : устаници напредују. Сад баш, мало пред твој долазак, оде Селим Демиров, који је синоћ дошао из Диздареве воденице. Ти знаш, да је тамо читав меџлис арнуатски, и да се оданде новости разносе по целој околини.

— И, вала, поуздане новости. Море, ова арнаутска вера зна и шта је који цар вечерао и како је спавао. И, Бог и душа, све што су до сада, казали —- погодили су.

— Може бити, — одобрих ја.

У томе се помешаше и два—три гласа ин остали притекоше и доказиваху: како је већ осам села попаљено, једна кула порушена, седамнаест бегова поубијано, а од једног табора турске војске

нема ни трага ни гласа. Све је то — рекоше сам Седим признао —- признао, сиромах, преко воље своје.

— Верујем, верујем, да ће се многа и многа села и српска и турска попалити, многи градови порушити, небројено кућа уништити, реке ће крвљу и турском и српеком потећи, костима ће се јуначким земља покрити, докле херцеговцима, докле босанцима, докле народу српском људи не врате... не, не, докле народ српски не отме и од људи и од ђавола оно што је његово, на што има право "и по божанским и по човечанским законима...

Сви се мало подигоше и капе поскидаше, вичући : „Амин, да Бог да!“

Хаџија, који беше престао пушити, а велики ћилибар наслонио на леви образ, рече само „амин“ — па опет ућута.

ГОДИШЊИЦА ХУ1 | 5