Дело

Д Е Л 0 96 II. П 0 3 и в ХУМОРЕСКА ИЗ /КИВОТА НРОСТИХ Л>5'ДИ Иза врата неко је шуштао у мрачном ходнику, закуцаокао да становницнма тим чини особиту љубав, а мајстор Подрашка обрнуо се на својој издубеној столичици крај чизмарске тезге. — Капред ! Врата су се отворила. Полицајац с перјем за округлим шеширом ступи. — Господин Подрашка ? — Молим. — Ето некака позива. — Розо, узми то од господина! — Мајсторица, млада, пуначка женица, утрвши руке кецељом, узе врховима прстију, као причешће, пружену хартију, полицај затвори врата. а мајстор узе, изненађен у лицу, службени дар. Био је то сасвим мали комад хартије «Господин Антонин Подрашка, означ. бр... позива се на дан 13. Фебруара 1893. год. у десет часова пре нодне у ц. кр. полициску управу у Прагу, Поштан. улица, у канцеларију бр. III 1, спрату. У Прагу, дана 9. Фебруара 1893. Потпис.” Најпре је мајстор Подрашка прочитао цозив за себе, шапатом, за тим гласно. За тпм га је озбиљно спустио, и устао да впди у календару. — Но, где је тај Фебруар, — јуни, јули — ну, то мора бити негде напред ! Декембар, ето Фебруара, Фебруара — тринаестог Фебруара, дакле у понедељник — на дан св. Јордана, бели понедељник — данас је четвртак, Аполена, девети

— Рашта лн је то управо ? упитала је обућарева домаћица. Овај је скинуо нрст с несрећне Фебруарске рубрике, примакао се и сео на свој «престои, једном руком поднимио се, другом узео позпв и поново га читао. — У десет часова пре подне — — Рада бих знати, зашто ли то ?