Дело

436 Д е Д о А ој горо ломовита, По теб’ има шарно цвеће, Девојће га ваздан брале, У венац га савпјале, У горп га оставпле ; „Нај ти, горо, жлто цвеће, Да нас, горо, не прокажеш, Што смо младе оратиле По ту] гору са козари, По рудину са овчари По дућану са трговци. На Ђурђев-дан око нодне све се село слеже код „крста* /ограђено место код школе, има камени крст и заклон од кише), свакп домаћин носи „грудв-у сира“ и „јагње ђурђевско*, п умешен колач. Свешгеник очита молитву, пресече колач, благословп јело, и поседају да заједнпчки сви ручају. Но ире ручка сваки домаћин дарује попу ио кришку cupa (усирено од прве муже — премлаза), илећку од јагњета и нола колача. (До ослобођења припадале су свештенику u коже од закланпх јагањаца, и тако је свештенпк добивао тога дана по H'O—140 јагњећих кожа, а тако исто н кад ко умре, ua му за погреб, седмицу, четресницу, годишњицу итд. кољу јагње, кожа је давана свештенпку, но све је то изобичајено) После тога настаје ручак, а но ручку младеж игра, пева и вееели се до саме ноћи, а „убаве Мокрањке* не иреста^у невати; још у дубоку ноћ разлежу со гласови по селу: Леле, Дацо, бела Дацо! Кој’ ти мпну синоћ двори ? Тавно беше не видо’ га, Месечина не позна’ га, На с нрилика овчар беше : У руке му вакле Јагње, А на раме шарен кривак, За нојасом две цеваре (свирале), Па искочи на дел голем, Па засвири, па забројп : »Koj’ си нема свога војна Нека дође мен’ да има!“ А на Иену мајћа чула, Па си Пени говорила: »Ти си. Иено, војиа немаш, Пди на дел да га имаш.“ Још неко време чују се девојачкн гласови, па ностенено нестаје их, док најзад не овлада нема сеоска тишина. Мокра, 6.—VI —1895. г. Љубомир В. ЈанковиА учитељ.