Дело

ЈУПАК НАШИХ ДАНА 2*)9 вас ништа. Ја вас само питам: куд иде овака слобода у младежи? И шта ви видите рђаво, у овој слободи ? — Немојте, молим вас, господине! — ноче л>утито г-ђа Маринковићка. — Ви то тако исто добро знате као и Ја, сама се градите... — Опростите, госпођо, али вас не разумем, не разумем мајку да тако мисли !... И ако то бешв веома оштро, Сретен је нарочито хтео да то каже.. — Па коме је прече да на то помисли? — упита г-ђа Маринковићка и упиљи у њ. — Свакоме пре него мајци! — добаци Сретен. — Шта?! Треба ваљда да зажмуримо? — То не! Али треба прво да се окренемо па да видимо где смо и с ким смо! Искрено вам кажем: ја одбијам од себе тај напад и сматрам га за увреду. А што се наше поштоване домаћице тиче, она ће ваљда умети од себе одбити тако мишљење. Г-ђа Маринковићка поче ретерирати. — Куд опет ви ошибујете?! Ја на то нисам ни мислила. .. Ја сам само хтела пребацити младежн сувишну слободу. То није ни најмање лепо! — Па шта у опште овде има ружно? — Ружно је што је девојка толико слободна! Јер из те слободе иде се све даље и даље! У моје време, господине! девојка није смела младом момку у очи погледати ни на само а камо ли кад кога старијег има; а сад — ето?... — У ваше време, г-ђо, није се много што шта смело, Није се смело чак ни Богу молити! Било је страшно рећи да је човек хришћанин — па је ли то било лепо? Или, је ли боље оно време или ово? — Куд опет ви одосте?! — Само редом! У ваше време није било ни честито спремљене куће — јер нико то није смео имати — а данас? Погледајте! Зар није лепше имати овако меблиран салон, застрт тапетима и окићен разноврсним сликама, од чађаве и димљиве уџере ?..