Дело

45*2 Д Е Л 0 Једнога сам упнтао шта му је учинио тај научннк? — Ништа, велп ми. — Па што толико вичеш на њега? Тако, не могу да гледам да ми с-е ту свака шуша прави нешто. — Шта се прави? Човек се бави науком и не радп ником ништа. — Не внаш га, брате, молим те, каква наука? То код нас* не може да буде. — Што? — Тако. Знам ја сваки од нас кокико је тежак! — Јеси ли читао? Боже сачувај, ваљда сам пао на теме. Наука и Бекић! рече нронпчно и ударн у смеј, а затим се прекрсти и слеже раменима, а рукама узе отресатп, као да велн: „не дај Боже ником такве бруке!“ па додаде: — Толики људи паметнији од њега, па се не направпше научници, а он да се нађе: срећа у кућу! II поновшне се опет сличне прилике као и са песником. За младога научника чак пронеше глас како је ради неких научних испитивања крао од ниљара крушке. Тиме се забављаше друштво неколико дана, слатко се смејући, па онда пуче нова брука. — Знаш ли шта је ново? иита један. — Имамо научника! одговори други. — Море то је старо, него добпо научник критичара! — Таман посла! која је опет то будала?! — Богме паметан критичар, таман према Бекиђевој науцп! — Који је? — Бекићка! — Његова жена? — Разуме се. Крнтиковала га днвно. Сад носи завијену главу. Ваљда ће доћи до памети. Боље му критике не треба. ‘Шта је било? Пита онај радознало и већ се нестрпљиво спрема да ту новост протури даље. — Ништа, само му неке Торичелијеве цевн оломила о главу. II разуме се ту долази сладак смеј; и пријатељи сежурно растају да ту пријатну новост пронесу даље. То постаде душевна храна друштва.