Дело

334 Д Е Л 0 се море с облацима меша, одакле се јека таласова чује и ветар дува, те му ораду у прамење дели. Толаик непомична стена, стоји поред њега и покрио лице рукама. Време пролази, ветар гони по небу облаке један за другим. Црни ли су и тешки ови облаци, баш ко мисли остарелог кана, што лежн на стењу, над морем. „Оче! хајдемо“, отпоче Толаик. „т1екај“ прошапута кан, као да нешто ослушкује. II опет иролази време и join ^век ударају валн тамо доле а ветар прелеће са стене на стену и ромори по дрвећу. „Хајдемо оче“. „Чекај још мало“. Још је неколико пута узвикивао Алгала „хајдемо оче“. Кан се не миче с места, са кога је изгубио сву радоет својих последњих дана. И најзад — пошто све мора имати свога краја, устаде он снажан и поносан. Сакупи обрве n мукло рече: „Хајдемо!“ Пођоше, али за мало па онет застаде. „Зашто пођох п где ћу ја, Толаиче“ упита он свог сина. „Нашто ми је више живот, кад је сав мој живот она била! Стар сам, више ме ннко љубпти неће; а кад некога нико ue љуби — од тога није мудро што живи на свету“. „Пмаш славу, нмаш богаство, оче!“ „Дај ми само један пољубад са њених усана и на част ти све. — Све је остало мртво, само је женина љубав жива, Где нема таке љубави — опде нема ни живота за човека, он је просјак и тужни су његови дани. Збогом сине мој, нека те благослов алахов прати и по дану и по ноћи“. Кан окрете лицем к мору. „Оче“ викну Толаик. Даље не имађаше шта да каже јер се човеку, на кога се смрт смеши, и нема шта да каже, нема ничега што бн му повратпло понова љубав ка животу. „Пусти ме“. „Боже“. „Он зна“. Брзим корацима приближи се кан обронку и скочи у дубину. Син га не задржа а и неби га могао задржати. II опет