Дело

ОПШТИНСКО ДЕТЕ 225 и зар је онда чудо, ако је код толиких послова постао допекле и расејан. Оптерећен толиким брпгама, могло би му се десити н да три пут тражи наплату једпог истог дуга, па да му то не може нико замерити. У осталом, од како му се то десило, он се решио да помогне све што вреди помоћи, те да би показао, како му није стало до тога, да гомила новац. Он је већ поклонио један епитрахиљ цркви оног села у коме се родио; за време српскобугарског рата, поклонио је војсци педесет нари чарапа и че\ тпри вунена шала; кад је изашао из притвора, дао је један аков внна, као иапојницу жандармерпји; и члан је добротвор друштва за напуштену децу; акционар је готово свију новчаних завода који раде на културном напретку наше отаџбине, па ево сада, дао је и сто педесет дннара готовога новца, као помоћ, да би се ова књига могла на свет појавити. Камо срећа, да има више таквих родољуба у нашем друштву, куд би сад далеко била наша Отаџбина. (Наставиће се) ).г> Дело, књ. 38.