Дело

316 Д Е Л 0 — 0 — хо! учини мог'л, — не волим крупоне речи, „бесмртно,“ Полако, дете! Сви заграјише: „Да се чита! Молимо, господару, да се чита, учините нам милост.“ — А шта ти кажеш. Аполоније Павловићу, пита га мог’л. — Ја, што и сви остали, одговорн Рус дигнувши руку, осмехнув се некако чудновато. Мени се учпни, да тај осмех није значио оно, што се очекивало. Савпретрнух; помислих, сад ће мени упутити реч! Мог'л га значајно омери погледом, па се тај поглед за неколико задржи на мом 'лицу. Али он окрете неком старом поглавару, који у том скупу предстсвљаше оличену скромност и понизност. Седео је близу мог’лова таста, а цетога вечера не мрдну собом, нити што проговорн, ннти се насмеја, него суморан, готово очајничког изгледа, непомично и непрестано пиљаше у господара. Господар се наклони и викну јаким гласом: — А ти не пушиш, дарсере Пујо? — Не, господару. после моје велике болести! Просто ми се дуван одбио од срца! — А шта има ново у твоме племену? Али глухи старац не разабра гштање, те му га понови прион Жилоби Камик, надневши се над ухо старчево. — Аштаима ново, питаш господару, прихватистари машући главом... Зла доста! Летина слаба, болештина ударила п у народ и у стоку, те се напуни гробље, а остадосмо и без мрса. Па да кажем, и осим тога, осим онога што је од Бога, некако ушао је и квар у народ, право да ти кажем! Не слуша ти више, добри господару. млађи старијега, као пекад! Браћа се деле н гложе н пру за ситнице; свештеници и главари нису као стари, право да ти кажем! Осиромашило се, добрн господару, те се нема чим ни дација нлаћати, а[ дације нису мале, право да ти кажем. Господар се све већма мрштио, па га прекиде нижим гласом: — Је си ли ти, Пујо, каквим послом дошао до мене? Жолиби. као пређе, понови то питање. . — А мило ми је, да те видим, светли моголе! Од када те нисам видео! А, оно, имао бих и нешто мало разговора с тобом, него... Жолиби му викну: — Сутра ћеш моћи разговоратп са господаром. Ово је сад посело, знаш. %