Дело

МЕЂУНАР0ДН0-ПРАВШ1 И0Ј10ЖАЈ ДУНАВА 195 Одредбе уговора од 1815 године стоје на средини између опште међународпих правних принципа и одредаба обнчних међународннх уговора. Његове одредбе имају нешто свечанији карактер и шнри обим но одредбе обичних међународппх уговора, јер су његови творци имали намеру да их попну на висину опште међународних правних принцпна, и да их учнне обавезним за све државе из међународне заједнице; алп се одредбе уговора од 1815 год. пнсу још попеле на ту висину: има још н држава за које те обавезе не важе, као н река пнтернационалнпх у смислу уговора од 1815, које не подлеже иринципу слободне пловидбе нрема тада постављеним нринциинма. Према томе, за тумачење ових уговорнпх одредаба важиће онај принцнп из међународног ирава, по коме је један уговор за све остале државе сем уговорница res inter alios acta, даје дакле права и ноставља обавезе само за оне државе које су га нотгшсале, те према томе и слобода пловидбе прокламована 1815 год. у опште, а 1856 годпне по истим ирннцнпима за Дунав, има да важи само за силе, нотннсннце тих уговора; свака од њих, али и с а м о о д њ и х, има права да плови у тернторијалне воде свпх прибрежних држава, као год што је опет свака од ових последњих дужна, да им иловндбу дозволи. Поред овога решења могло би се дати још једно, које би више одговарало самом тексту уговора. Према овом другом решењу свака нрнбрежна држава имала би дужоост да дозволи пловидбу лађама свнх држава без разлике, како потппсницама уговора, тако и онима које уговор нису потписале, алн ове друге не би нмале право рекламацпје, ако бп им се то забранило, — ово нраво могла бп у место њпх употребитн једна од сила потписница. Овде би се дакле имао онај изузетак, који је раније споменут, на нме изузетак, где активна и пасивна страна слободне пловидбе не иду упоредо. Пасивна страна слободне пловидбе т. ј. дужност прибрежних држава, да дозволе пловидбу у својим терпторијалним водама лађама свих држава, овде је нотпуна; актнвна пак страна слободне пловидбе, т. ј. право држава да се том слободном иловидбом користе, важи само за државе потписнице уговора. 2. Каботажа посебице. Прва алипеја чл. 8. из пловидбеног акта од 1857 год. гласи: „Речна иловидба у ужем смислу, т. ј. пловидба између појединпх дунавских пристанпшта без додира са шпроким морем, резервише се само лађама ирн13 *