Дело

МЕЂУНАР0ДН0-ИРАВШ1 НОЛОЖАЈ ДУПАВА 203 III Лва спорна питања. I На париској копференцпји 1858 нокренуто је пнтање: да ли је за пловидбени акт од 1857, који су, ирема чл. 17. уговора од 1856, израдили делегати прибрежних држава са комесарима дунавских кпежевина, довољан само иристанак тих држава, или он постаје извршап тек са пристанком свих сила потписница уговора Париског Мира? — За решавање овога питања меродавни су: 1) чл. 17. и 18. уговора од 1856, и 2) општи принципи уговора од 1815 годпне. 1. Према чл. 17. уговора од 1856 године пловидбени акт пзрађује комисија, састављена од делегата прибрежних држава; према чл. 18. истог уговора овај се акт нма доставитн конференци.ји спла потписница уговора, које he „пошто га прпме к знању одлучити распуштање Е. Д. Комисије...“ Као што се види, у овим члановнма нигде се не помпње, да све силе потписнице имају да вотирају о иријему resp. о непријему нловидбеног акта, што значи, да он добпва извршну снагу одмах по нрпјему од стране прибрежних држава и п о с а о п ш т е њ у о с т а л и м с и л а м а. 2. Уговор од 1815 год. нрокламовао је нрпнцип слободне нловидбе за интернационалне реке у тој форми, што су се државе, у чију територију улазе дотичне реке, обвезале: да he у року од 3 месеца наименовати комесаре да израде правилнике и т. д. о пловидби (чл. 108. уговора). Становиште дакле са кога нолази уговор од 1815 године јесте: да прибрежне државе, и само ове, израде пловидбеие акте, — придржавајући се у уговору утврђених нрпнципа. С обзиром на ова два момента слободан је и закључак: да нзрада правилника долази у надлежност само ирибрежнпх држава, тако да они добивају извршну снагу и без’прнстанка осталих потписница уговора. При пзрадп реглмана за Рајну, Везер и Лабу овако се и поступило. Против овог закључка могла би се учинитп једна замерка, на име: да је силама нотписницама ових уговора одузета могућност да цене, да ли се пловидбени акт кретао у границама које су му у уговору прогшсане, или је изашао и ван овнх и учпнио евентуалну повреду уговорних одредаба.