Дело

224 Д Е Л 0 Он је ненадни судија, он је ревизор (тако и каже јеванђеље: не зна се кад he судија доћи, треба га чекати у сваком тренутку).1 Он се бави само поделом унутрашњом ствари, он није уметник који ствара ново него чиновник који тумачи оно што хоће закон и контролише исправност нижих чиновника. Реформа Христова је велики размештај чиновника, он није мењао оно што су други утописти (Христос је утописта — чиновник) тражили и хтели, оно што је чинило да су се достојни на положају брзо у недостојне претварали, што је чинило потребним потребу вечите контроле и свакочасовних премештаја — није мењао шематизам, институцију, устројство само. Да ли је тај размештај био добар? То је ствар била укуса, романтичког укуса. Овај владар који је задржао установе свога претходника чинове свога претходника, а изменио само нешто мало церемонијал, ннје био револуционар, није био анархиста. 56. (Хамлет). Хамлет: Нрави се важан. Само, док се други воле да праве важни пред другима (узимање на се каботенских поза пред некаквом публиком,) он се нрави важан пред самим собом. Њему много импонује што се нашао у таквом иоложају да може да импонује другима. Он је млад. Он сувише воли да се сматра јунаком, да би био јунак; он се воли сувише као такав да би могао простим фактом, убиством да сврши. Он има фаптазије па се не може да реши на такав свршетак и у опште на свршетак. „Па шта даље?“ Сваки дан у мислима убија, испија се сваки дан својом величином, и опија се сваки дан својом слабошћу садашњом, од које ће тако јако и рељефно одскочити будућа снага. Август, 1910, Шабац. Станкслав Винавер. 1 Хришћапска карактерна црта — бојазан од страшног суда, бојазан од пзненадно пропасти света, непрпиремљепог. Хамлетово оклевања да убије краља прп молптвп, „песнремног хоћу, у греху“.