Наша књижевност

ИЕ

НЕМИР

Беспросторна ноћи пуста, ноћи врана,

куд ме твојим пландиштима гони ћуд ти разиграна/

Ја не чезнем ни за каквим висинама људске власти, нит поворки дугих чекам шум почасти.

Па зашто ме дижеш на штит битке грозне:

Чему, ноћи, ти испредаш

за ме снове небулозне;

Ја сам дете свог времена, из грозота ми смо никли, а на чуда, ко на живот, већ смо свикли.

Ноћи пуста, ноћи врана, што ти мени друго не даш: да у теби ја досањам

снове дана —

да се после радне смене под покровом твојим свијем и да заспим, тихо заспим крај вољене.

М. ПАНИЋ-СУРЕП

мене