На стрампутици : роман из предратног живота београдског

== 29

— Зора -вели да је у Енглеској то питање решено: жене се изједначују о људма у свима правима...

— 0, твоје красне другарице, Зора и Мара, немају других питања за разговор! 3

Нада је нерадо улазила с њоме у расправљања таквих политичко-социјалних питања; али је не хтеде оставити без одговора, па јој с осмехом, у коме је било доста ироније, говораше: | — Да, да... еманципација!... Она одавно занима женски свет... Али твоја Зора није добро схватила оно, што је у новинама прочитала, У Лондону је тек мало јачи нокрет за та права... Протећиће још много времена док се остваре.

Вера ју је пажљиво слушала, али не продужи говор о томе, већ се брво окрете по соби, учини два-три валцерска, корака, па опет застаде пред Надом.

— Знаш шта, сејо... Сутра се у позоришту игра Ромео ч Јулија. Ти си ми обећала...

— Хм! Зашто си баш тај комад изабрала;

— Прво зато што је Шекспиров, а друго... та и све га девојчице већ знају! |

— Тај комад није за девојчице.

— Ја нисам више девојчица, — бунила се Вера, доста срдито.

— Не, — осмехну се Нада, — ти си шипарица. — Шта је то шипарицаг — Нит' девојчица, нит' девојка. — Како било, ја желим да видим Ромеа и

Јулију.

— Добро, добро! Питаћемо оцу.

— Шипарица! — Вера се засмеја, али се брво уозвбиљи. — Ја нећу да сам шипарица,

Како ружна реч! Зар нег — Може ти се недопадати, али си ти права, шипарица,