Отаџбина

234

БРАТО МАТО

Брато Мато оде у чајир Јанков те нахвата доста волова. Поскида с тавана све точкове , осовине , руде, канате, јастуке, срчанице, свракеле, јармове , па све то скрпи којекако, упреже волове, п — крете се читава поворка све новпх кола за мртвим Јанком на гробље. Брато Мато одабрао је најлепша кола, с најшаренијим канатама, упрегао две најрогатије рогоње, и на та кола натоварио снату Смиљу. Кука Смиља, бнје се у прсп, запева — сво се село разлеже. Брато Мато иде тужан поред ње и једнако брише сузе рукавом. Кад бише на сред села, поред куће неког Станка Џенабета, а прну црна као гавран кокош, те прелеће преко мртвог Јанка. Тргоше се свн пратиоци, трже се снаша Смиља, а трже се и застаде и брато Мато. „Није добро! Аја, неваљаништа! чу се жубор међу људма. — Има ли ко пару царевицу? упита брато Мато. — Имам ја, жалосница! отеже снаша Смиља као наричући. па откиде са зубуна, измеђ осталих пришивених парица, једну и пружи је Мати. — Ваља му метнутп под језик, није вајде, рече брато Мато и тури ону парицу у гуњче у џеп. Стигоше и на гробље. Спустпше Јанка. Поп Миле очита му дуго, свесрдно опело — као добром домаћину. Пита га: „где је злато п сребро Обично питање којим пита поп свакога без разлике на укопу: и богаташа, који је за свог века имао и сувише злата и сребра, и сиромаха, који је ретко виђао једва по неки грош у џепу и који је и сам много пута запиткивао: „та где је злато и сребро?" Дође већ и „вјечнаја памјат," и приђоше људи да спусте Јанка у гроб. „Стани, попо ! Станте, браћо ! истаче се брато Мато, вадећи царевицу из џепа. — Шта ћеш, Мато? упнта поп.