Отаџбина

ПОДСВОЈЧЕ

497

— Лепо Рајко, а мој Миљко оде са Стапојем. — Наћ' ћемо се ми, вели Рајко. — И поздрави га. Па реци му... и ето теби велим: није вам тамо, да векујете, и немо те. да се чује кака реч, па да бегам од стида гто шуми. Ја како ће бити, кад се чује за наше село; «ама је л' тај из Јелашја« «јес" «мани га брате, лењи су сви ко трутови.» Осрамотићете п нас, а ми ко велим нисмо за срамоту. — Не ћемо ми, каже Рајко, а грудима пође да се пстура. — Тако жи'ми, па срећан ти пут. И опростише се. А кад Рајко стиже до вратница, он се корсем присети Паве. — Збогом Паво. А Пава застала на прагу, па док му одпоздравп, к'о да се санлете, паде но сену. Не впде је нико, како јој је. * * * Стиже зима и паде снег до колена. Пукла она белина — ко море. Само оне суре травчице и по која заветрина ил' где где осамљено дрво што ремете, онако бело ко развучено платно. Па што је равно, но и жи вота нема. Нигде живе душе човечије, до намерник ил' невољни путник, ако се усудио. Све је ако наиђеш на јато врана, по плиткоме снегу, ил збурене врапце на суснежном вршају. Јендеком и под оградама, где је на трњак снег пано, црни се смрзла земља, те се по љој мрдара какво тиче и купи загубљена зрнца. Тако земља, а небо једнолико. Мутно ко задахнуто окно. Па и што се виде облаци, дошли као рашчешљано прамење вуне, кад им се танки крајеви мешају. Само што од зоре до мрклога мрака веје снежни гхрамен, те кад ветар захвати, замрсе се беле кокице па се играју небом, као разбијене искре са зажарене гламње.