Отаџбина

182

АНА КАРЕЊИНА

ћина била тако несносна, да нисам даље доспео од шуме, Ту сам поседео, за тим сам се одшетао до села, и ту срео твоју дојкињу. Пробао сам да од ње сазнам како сељаци мисле о томе, што и ти сам радиш тежачке нослове. Колико сам могао разабрати, они не одобравају. Она рече «Није то за госноду". У опште мени изгледа да су у народном појму са свим одређени захтеви за онс што народ зове „господска посла и . И сељацима не идс у главу да „господа" излазе из тога њиховог оквира! — Може бити, али је то такво задодољство, каквогг ја никад у животу нисам осетио. А вал^да у томе немз ничега ружног? Је ли? — одговори Љовин. — А ве} што се њима то не допада, ја мислим то ништа не мари, а ? — У опште — настави Сергије Ивановић — ти сн како видим задовољан што си ваздан радио ? — Море, још како! Покосили смо целу ону грдосију од ливаде. Па с каквим сам се чичом тамо сприја тељио! Ама не можеш замислити, дивота! —■ Вала и ја сам задовољан данашњим даном. Прш решио сам два шахОвска задатка, од којих је један вр.п леп, почиње са пешаком. Показаћу ти. А после разми шљао сам о нашем јучерашњем разговору. — Шта ? 0 јучерашњем разговору ? — рече Љовин блажено одишући после обилате вечере, и никако да с< сети, какав је то био јучерашњи разговор. —- Ја сам нашао да ти имаш у неколико право. Цел; је разлика међу нама та, што ти држиш да је лични ин терес главни нокретач, а ја иолазим са претиоставке, д се сваки образован човек мора интересовати за општ добро. У оиште ти си природа рпшебаиМеге, као шт Французи кажу. Ти хоћеш страсног, енергичног рада, т никаквог! Љовин је слушао брата и отњуд ништа не разуме ваше, нити је хтео да ггојми. Он се само бојао да га бра не упита штогод, где би но одгсвору познао да он ниј нн слушао.