Отаџбина

Н О Р А

255

Нешто си побледила ииак, Христина па, не варам ли се. и ослабила нешто. Лииден. И постала много. много старија, Норо. Нора. Да, можда и нешто старија; али са свим мало малчице; много не! (Одједном застане; озбиљно). Ала сам ја безумно створење. Седим овде и ћеретам — Мила, добра Христина, можеш-ли ми опростити ? Линден. Шта ти то мислиш, Нора ? Нора. (лагано). Јадна Христина, та ти си постала удовица. Линдвн. Да, пре три године. Нора. Знала сам то са свим добро; читала сам у новинама. Али веруј ми Христина, хтела сам да ти пишем; но увек сам одлагала, увек ме је спречило нешто. Линден. Драга Нора, схватам те потпуно. Нора. Не, Христина, то је било гадно од мене. Сиротице, шта си све морала претрпети! И он ти није ништа оставио, од чега би могла живети? Линден. Није. Нора. Па ни деце? Лииден Ни то. Нора. Баш ништа дакле ? Линден. Ни клете бриге. Нора, (Гледа је зачуђено). Али драга Христина, како је то могућно ? Линден. (Сетно се смешн и глади јој косу). 0, то се већ догађа Нора. Нора. Тако са свим сама Како — ли тешко мора бити то сносити! Ја имам три мила детенцета. Сад ти их не могу показати — на пољу су, но ти ми мораш све нрнчати. Линден. Не, не. боље иричај ти. Нора. Не, ти мораш отпочети. Данас нећу да сам себична. Данас хоћу да мислим само на тебе. Али једно ш ипак морам рећи. Знаш-ли каква нас је срећа постигла ових дана?