Отаџбина

17*

Н О Р А

259

овај мој, чини људе огорченима. Немамо никога, коме би за љубав радили; па ипак смо иринуђени да будемо у вечитом раду. Живети морамо, и тако постајемо себични. Кад си ми испричала сретан обрт у вашему животу, обрадовала сам се — можеш ли ми веровати ? — више собе ради но вас ради. Нор а. Како ? А, разумем. Мислиш ваљда, Роберт ће моћи што учинити за те. Линден. Јест. то мишљах. Нора.. Па и треба, драга Христина. Ослони се само на ме. 0, ја ћу то тако лепо удесити, тако му ствар умилити, да ће се морати приволети Та ја бих ти и тако радо учинила услугу. Аинден. Како је то лепо од тебе Нора, да се ти тако заузимаш за ме, — у толико још лепше од тебе, јер тек мало познајеш муке и тегобе животне. Нора. Ја — ? Ја познајем тек мало — ? Линден. (смешећи се). 0 боже мој, то мало ручна рада и остало Ти си још дете Нора. Нора. (Корача озбиљио по соби). То ти не би требало тако да речеш. Линден. Зар? Нора. Ти си као и сви остали. Ви сви мислите, да ја нисам способна ништа озбиљно да урадим Линден. Но, но Нор а. — да ја немам још искуства у овом рђавом свету. Линден. Драга Нора, та ти си ми сад баш испричала све своје неприлике. Нора. А шта — тек мале! (Тихо.) Али за велике своје незгоде ти нисам још ништа казала. Линден. Које велике? ТТТта мислиш ти тим? Нора. Ти ме погледаш тек тако преко рамена, Христина, али ти не би требало да чиниш то. Ти си поносна што си морала толико и тако мучно да радиш за матер своју.