Отаџбина

260

Н О Р А

Линден. Ја заиста не погледам ни на кога преко рамена. Али то је истина: ја се поносим што ми је било дано да учиним, да мати моја безбрижно проведе вече свога живота. Нора. Па и на то си поносиа, што си урадила за браћу своју. Линден. Мислим да имам права и на то. Нора. И мени се тако чини. Али сад би хтела пешто да ти речем, Христина: и ја смем бити радосна и поносна за нешто. Линден. У то ја не сумњам. Али како мислиш ти то! Нора. Не тако јасно. Помисли, кад би Роберт то чуо ? Ни под коју цену не сме он то — нико не сме дознати, Христина; нико осим тебе. Линден. Али шта то ? Нора. Ходи амо. (Вуче је за собом на диван.) Д а и ја могу бити радосна и поносна..!.. Ја сам та, која сам спасла живот Роберту. Линден. Живот спасла ? Како то ? Нора. Причала сам ти о нашем путу у Италију. Без тога Роберт би пропао био Линден. Но : твој отац вам је дао потребан новац.... Нора. (Смешећи се.) Да, у то верује не само Роберт но и сви остали; али Линден. Али — ? Нора. Отац нам није дао ни Фенига. Ја сам сама створила новац. Линден. Ти? Целу ту грдну своту? Нора. Осамнаест стотина талира. Пет хиљада четир стотине марака. Шта велиш ти на то ? Линден. Али, драга Нора, како је било то могућно ? Јеси-ли добила на лутрији? Нора. (С омаловажењем.) На лутрији? Па каква би ту вештина била ? Линден. Па откуда ти ? Нора. (Певуши и осмејкује се тајачствено.) Хм ; тралалала! •