Отаџбина

636

\ КАКО НАШ НАРОД ЖИВИ

лест Ђ и ако он од болесника, који к' њему долазе зна да тамо влада н. пр. исрдобоља." Он гражи да му власт да лекова, тај рачун не сме нико од среских чиновника да иотпише, јер се тешко од општина наплаћује, а дотични се може у скоро «по потреби службе преместити^ но после га чак у 9-ом округу после 10 година Главна контрола ухвати. И тако лекар оде у село и „прегледа" болеснике. Он гледа њих они гледају њега; за тим се врати, запише своју дијурну у партијалник и поднесе извештај да треба лекове послати. Начелник то све мете у акта као свршену ствар , а народ од ових зараза и даље гине. После веле сел^аци: «долазио брате и доктор па ништа Мре народ као и пре његовог доласка". Прво, по мом мишљењу, санитет би требао из свога Фонда да огради народу чесме и да их одржава у добром стању. Ја сам показао горе, како наш народ нагло гине због опогањених (заражених) вода усљед епидемије, а од рђавог одела пропада полагано од хроничног назеба. Кад држава неможе да купи свакоме гуњ и чакшире — у стању је да огради сваком селу ио једну добру чесму, да народ са стоком не пије из извора или бунара, који обично нису обграђени но само ископани , па се околно блато слива у њих. Што буде стајало да плати село постепено, као и за одржање у добром стану. Држава не дозвољава да 20—30 ђака уче школу у обичној каквој кући у каквој они и живе, но вели мора по плану да буде, а дозвољава да цело село код једног извора стоку поји, нечисто и заражено рубље пере и за себе воду троши. Бадава што лекари реФеришу, да се у том селу чесма подигне или да се забрани да се код извора стока поји — то за време мога лекарског службовања није нигде учињено, ни онда, кад је зараза усљед тога десетковала то село.