Отаџбина

678

о м о д и

такође искићене дијамантом, бридијантом и другим драгим камењем, па часовници, ланчеви, скупоцене огрлице, прстење, гривне, брошеви, тако да једна госиођа може имати на својој глави, рукама и прсима за 200 до 300 дуката накита. Овај накит купују богати роди г гел>и својим кћерима, кад се ове удају, а врло често купују доцније и мужеви на велико наваљивање и мољакање жена. Неке за богатим накитом жуде зарад кокетовања, а друге да се тим колико толико обезбеде. Нарочито ако знају да им је муж одан пићу, картању и т. д. У овом случају жена има и право, тим пре, што је пређе ретко која варош имала своју штедионицу, где би она тај новац што за накит изда, дала на штедњу. Сад да израчунамо колико би тај новац, што се за накит изда, донео интереса за 10 год. с 12Ј°. Ако накит у средњу руку вреди 200 дук., ова ће сума за 10 година порасти на 440 дуката или 5.280 динара , а за 20 година још једаред толико, дакле 880 дук. или 10.560 дин. Сад запитајмо се саме, шта је боље ,да ли је боље толики новац у виду накита носити на себи без интереса или је боље дати под интерес ? Узмимо да у Србији има 1 000 госпођа које у средњу руку носе на себи накита на 200 дуката, па ако би тај новац, место да купе накит, одмах под интерес дале, тај укупни каггагал порастао би за 10 година поменутим интересом на 440 000 дуката или 5 280 000 динара, а за 20 година 880 000 дуката или 10 560 000 динара. Ето видите, кад би се нешто сви тепелуци наших Српкиња и оне богате игле, часовници, ланчави, брошеви, минђуше, гривне, огрлице у новац претворити могле — носили би ми аљине од материје, које се у нашој држави израђују, од наше вуне, нашег лана' и конопље, па би имали и коју Фабрику н. пр. за шећер, шешире и друго. Ми обично кажемо, да је нестало у народу новаца и жалимо се, како се силан новац износи из земље и мења за стране производе. А како да неће, кад ми све