Пастир

468

Школа 1 е за ово дознала тек онда, кад Ге тешко поправити ствар, кад Ге Мита годину две дана тако небрежљиво, тако расеГано долазио у школу, и кад му Ге наставник може бити^ ухватио у школско1 књизн разне билете и слике, на коГима, се виде свакогаког рода Фигуре, а на многима и надписи, „анђеле мо1. л Овако се исто уче деца и на пушење. С почетка они запаљугу цигару свошм родитељима, старикп браћи, или свошм домаћим учитељима, а затим повуку ио кош дим и сами, желећи тиме, да се покажу, „што , море, нисмо ми век деца“ С почетка то иде ташо, сакривено, у свокн собњ док не виде родитељи, а затим и пред њима под зиштитом маше, коГа обично говори: „па шта ћеш му, кад 1е тако време! Пуши већ цео свет.“ Родитељско разрешење коге се даГе деци иа пушење, бива по кад-кад врло забавно. Мати застаге сина у његовох ђачкоГ собици где пуши. „Па лепо, Хоцо, и то си већ почео !“ „Ах мамице, погледаг само, каква Ге танка цигарица. Та ово ниге ништа до Гедна шала.“ И уз ове речи синчић грли машу око врата, па хе љуби и у образ и у руку. „Но! но! али гледаг, чедо, да те тата не види: хоће те испребигати.“ — Ако му ти, мамо, не кажеш, он неће знати никад. А гели, да му ти нећеш казати ?“ „Али ако се ти научиш, па забраздиш те станеш пушити и у школи?“ — „Нећу, ма1ко, не даг Боже. Ха ћу пушити само овде у мокн собици.“ — „Но! но! пази само да не буде како другче!“ „Ацо! — говори друга ма1ка свом сину — Га сам одавно приметила да ти пушиш, но нисам ти досад хтела говорити ништа. А сад, кад си ти већ стуиио у гимназшу, где 1 е пушење тако строго забрањено, то ти 1а од сада нећу допустити никад више да узмеш цигару у зубе. И ево ти кажем, да ти забрањугем на свагда.“ — „Слатка машо, — одговара Аца — може л’ бити. да ми не дате ни код куће.“ — „Дани код куће.“ — „Та то се не може тако на 1 еданпут оста-