Писци и књиге IV

66 ПИСЦИ И КЊИГЕ

нетачнога, и осетити да Г. Марковић не даје праве, убедљиве разлоге и да цела његова аргументација јако рамље.

Он се вара када мисли да „мајстор српске приповетке, српске романтике“ има да одабира „накалемљено“ од „самосвојног“, и то у име неког апстрактног, магловитог, несхватљивог идеала „народнога карактера“. Шта управо значи тај чисти „народни карактер“ 2 Да ли га писац види у етничким особинама расег Етнографи, етно-пепхолози п антрополози рећи ће му да данас у науци теорија раса слабо важи, да се данас сматра да суп најчистије расе мелези толико пута укрштани и мележени. Народе-треба примити онакве какви су, као плодове вековнога укрштања и међусобног утлцаја; цео њихов развитак састоји се башу том накалемљавању. За научењака не постоји никако оверено и научно мерило по коме би делио оно што је строго национално од онога што је ненацпонално, оно што је накалемљено од онога што је самоникло. И према чему би Г. Марковић вршио то одабирање, на основу чега би он могао „одљуснути“ српско од несрпскога # Не би ли боље било да отвори очи и срце и да слободно посматра, да осети, да заволи и на сугестиван начин изрази живот тога народа, онакав какав је, а не кроз призму несолидних и произвољних теорија После