Писци и књиге IV

ЛАЖНИ МОДЕРНИЗАМ 105

и даље живети и без потпоре Г. Владислава Петковића. Не, не бусајмо се у груди, јер несрећа најзад није тако велика, и све, можда, још није изгубљено !...

Г. Петковић оставља, другима да буду ведри и јасни, он, као француски песник, вели себи; „нека све буде, за мене, тајна гледана кроз подрумеки прозорчић“. Он је од оних који су схватили симболизам: да изражава све, јер не значи ништа. Он пева у стању буновна човека који се није истрезнио. Он је у једном особитом стању:

Дремеж и сутон и дању и ноћу. Нама се спава...

И када пева то није оно што је осетио и видео, но што је сневао,

песму једну што сам сву ноћ слушао...

И према томе, природно је, не треба тражити од Г. Петковића да мисли и говори нашом обичном логиком, логиком људи код којих постоји разлика између стварности и сна, и који у јави не бунцају оно што им се у сну причињавало. „Непосредно изражавање“ у поезији, говорење онако како профани и филистри говоре пи како сваки може да разуме, то је старинска мода! „Нова уметност“, која изражава оно што је несвесно и недокучљиво у човеку,