Приповетке / Григорије Божовић

БИТОЉСКИ БОГАЉИ 13

__ Сакате српски, ама од Србија»

— Сакаме, чичо, сакаме!..

— Туку молчите!

Па им заносно почне, још огњеније, још изразитије. И топи се у свирци. Изређа им „Бојерку“, „Принцезино Коло“, „Сарајевку“ и још много других кола и песама, које су, ко зна како, до њега дошле.

__ Много арни свирки — резонује при одморима: — ама сакат убаво свирење, со мајсторија. Хе... несу за секој гајдаш: ду, ду, ду!.. Но со умештина. Од срцето да и свираш. Оти — од тука су

излезене — и показује прстом на груди. Па се опет замисли. · __ Може, сакате свирки од Јевропа — нагло

прекида ћутање, и, зачудо, почиње неки стари кадрил, који је ваљда ухом ухватио слушајући ноћу с улице какав кафе-шантански оркестар.

— јас секоја свирка знам. Тој ми је стока! од Господ. Ама директор од српската школија да ме вика — не му свирам. Оти за паре свирење од мене нема. Кога сам без лебо си свирам за пари. Туку тој неје свирење, — душа ми тога плаче, а прстите свират така... на ветар. Ех, свирење, свирење — неје за секоје луђе!.. Поарно, кога си излезам од град на двор, па си одам на Буково“ и седнем на некој гроб, па си свирам.. Месечина горе, звезда, небото како да ти вели: „ела кај менеј“ — мртваци долу, ноћ, убавина. А мртваци много арни луђе. Спијат, душички, како мирви малечки дечина. А јас свирам, свирам, да и разбудам малко. Мртваци плачат, месечина слзи пушта... На-а! — толко срцето ми се стори, душа ми свира и си одам хеј далеко, далеко... оро, песни, секоја свирка свирам за мртваците да им је полесно лежење во гробиштата, да не им је много мака в таја пуста темнина. Така весело свирам да не плачат много. А после земам једна жална, једна за живите, оти тије су полошо од мртвите, е-еХ!...

' Капитал. # Битољско гробље.