Ритам

izražene socijalne note u tekstovima pesama i parola koje su objedinjavale sve razloge „bele pobune”, a bogami i cme. Potuču iz siromašnih radničkih predela prestolnice, gde neispunjena obećanja vlade i rasizam najviše dolaze do izražaja, Odbijajući da se izgue u beskrajnim propovedima, govorili su o onome što im je bilo blisko, o generaciji koja se bon za sbvoj identitet i način života koji se ne bi svodio na trošenje čeka socijalne pomoći u prvom pabu, Mick Jones je radio u socijalnom osiguranju i sve što se tamo dešavalo, odnos prema obqjenima, emigrantima koji je bio ravan nastupima naših šalterskih službenica, ga je dovodilo do ludila, dok je za to vreme Joe Strummer bio socijalni slučaj. Nije nadomet rü napomenuti nastupe na dobrotvomim koncertima kao što su onaj za pomoć Kampučiji ili učestvovanje na „Life In The Europen Theatre” album (rock protiv utrke u naoružanju). Buka i bes, kraće rečeno, kombinacija raznih uticaja (New York Dolls, MCS, Stooges, Pistols, Ramones, Heartreakers) i nečeg sasvim novog i njihovog.

Dok su brinuli o drugima, unutar grupe je nastao razdor. Prvi je otišao (kod svakog otišao čitaj izbačen) Headon i njega je zamenio Terry Chimes, koji je saradivao na prvom albumu. Uskoro se i Chimes pridmžije Headonu, a zamenjuje ga (ih) Pete Howard. Sigumo da je od cele te gužve sa bubnjarima važniji sukob izmedu Jonesa i Strummera, na čijim se suprotnostima karaktera i zasnivao band. Posle jednog festivala u USA, objavljeno je da je Jones napustio Qash, i na audiciji za novog gitaristu najviše sreée su imali Vince White i Nick Shepard koji su učestvovali na onoj brljotini poznatijoj kao „Cut The Crap”. Neko vreme su u narodu kružile price da Jones i Headon osnivaju novi Qash, ali se osim par sudskih sporova i nekoliko skinutih skalpova ništa zmčajnije nije dogodilo. Šta se dogodilo posle svega... Joe Strummer se izgubio u raznim političkim stavovima i uverenju da nešto radi. Pomirio se sa Jonesom, zajedno su napisali naslovnu numeru „Love Kills” za film ~Si d i Nensi”, učestvovao je i na prvom albumu Big Audio Dynamite, igrao u filmu „Straight to Hell” za koji je napravio nekoliko pesama, radio muziku za „Walker” (o američkom vqjniku koji se 1855. proglasio za predsednika Nikaragve tema kao stvorena za Strummerovu inspira-

dju) u ko me je i glumio, i na kraju svega toga, napravio solo album koji je, ruku na srce, dobar jedino kao deo njegove psihoterapije. Headon je takođe izdao jedan solo, a Jones je izgleda napravio najbolji posao sa svqjim B.A.D. Sada je Qash već nostalgićan deo istorije koji podseća na vremena kada je funta bila 15 dinara i kada je bilo neke nade za evropski r’nT. Šansa za podsećanje je bio dupli LP „Story of the clash Vol.l”, kompilacija najlepših hitova, koji je naišao na dosta dobar prijem čime je'dokazano da uspavani Strummer i mahniti Jones još nisu zaboravljeni. Bez obzira na to što Qash trenutno važe kao literature za predškolski uzrast i ostarele anarhiste koji polako gube kosu, I zato treba zaboraviti trenutke natezanja i razvlačenja posmrtnih ostataka Qasha od „Cut the Crap” do Strummerove piece. Flip your wig, Joe.

јадја bobić

JOE STRUMMER EARTHQUAKE WEATHER (CBS)

Proklet bio dan kada sam se ponudio da napišem recenziju najnovijeg solo albuma Joe Strummera. Ovo je valjda već deseti papir na kojem pokušavam započeti konstruktivnu kritiku ovog djela. A, proklet bio i Joe Strummer kada je uspio načiniti toliko loš album koji ne nudi oak niti jednu čvrstu uporišnu točku za koju bih se mogao uhvatiti i na temelju nje popljvati ovo, potpuno besprotrebno i bezlično autorsko (ne)djelo. Umjeslo da shvati da je odlazak Mick Jonesa defmitavan kraj The Qasha, te da je vrijeme da se povuče u pozadinu syjetskih rock dogadaja, Strummer pravi katastrofalnu grešku i pokušava oživjeti The Qash, što je rezultiralo albumom „Cut The Crap” koji je i sam smeće iako prijevod naslova govori suprotno (Dosta smeća). Time je započeo neformalni natječaj na temu „ne možeš snimiti goru ploču od mene” kojem su se pridružili i ostala dva ex-Qashovca, bubnjar Topper Headon s albumom Waking Up, te basista Paul Simenon s grupom Havana 3 am. U poyjerenju, 3 ujutro u Havani do zla boga je dosadno doba noéi, a ni ostala vremena nisu puno zanimljivija. Provjereno. Sve nabrojano nije rezultiralo ničim doll nagradivanjem sjaja blistave karijere čija je veličina, snaga, životnost, pa čak i šarm bila posljedica autorskog tandema Strummer-Jones potpomognutog funkcionalnom ritam sekcijom Simenon-Chimes (Headon).

Shvaćajući kakvu je pogrešku napravio albumom „Cut The Crap”, Strummer se doista povlači u pozadinu radeéi muziku za duhovito otkačen „Straight To Hell” čija atmosfera odiše hispano-spaghetti-everything under the sun mirisima, zatim za punkersku ljubavnu tragediju „Sid and Nancy”, kao i za „Mystery Train” od Jim Jarmuscha i „Walker” od Alex Coxa I umjesto da se zadrži na Slmskoj muzici gdje je zasigumo mogao pružiti pregršt vrijednih ostvarenja, Joe, Ijevičar po übjeđenju smatrao je, da u vrijeme kada i komunisti odlaze u „ropotarnicu povijesti” (S. Šuvar), baš on može napravito veliki come back. Pridobivši za suradnju gitaristu Zander Schlossa (svirao u

američkoj hardcore punk grupi Circle Jerks), te basistu Lonnie Marshall i dvqjicu bubnjara Willie Macneila i Jack Ironsa (mijenjali su se) Joe je pripremio 14 pjesama i upakirao ih pod naslovom „Earthquake Wather”. Problem nastaje već kod bliskog susreta s omotom napravljenim u Springsteenovskom macho stilu, no još veće poteškoće čekaju urezane u vinilu - metalnom disku. Niti jedna od 14 pjesama nema niti približnu kvalitetu prosječnih The Qash pjesama, ali zato sve pokušavaju igrati na prizivanje atmosfere zadnjeg perioda originalne The Qash postave („Sandiniste” i „Combat Rock”). No, za razliku od pjesama sa spomenutih albuma, pjesme s Earthquake Weather” šepaju i muče se u svim osnovnim elementima, od nejasno angažiranih i traljavo ispričanih tekstova, preko strukture pjesama koje samo što se ne raspadnu i čija se melodijska nit gubi odmah nakom početka, pa do nemušto ukomponiranih solaža, nakalemljenog reggae ili funk ritma i izrazito lošeg pjevanja. Nesumnjiva amerikaniziranost albuma mogla je ispasti interesantnom, ali ovdje je to samo mrlja na ejelokupan dojam, lažna pretencioznost i isforsiranosL „Tako je Earthquae Weather 1 još jedan neoboriv dokaz da je najgora stvar u rock’n’rollu nemogućnost, neznanje ili nehtijenje da se karijera ili djelovanje prekine dostojanstveno i na vrijeme. Kao ovaj tekst naprimjer.

Akksanđar Dragaš

THE CLASH

48