РТВ Теорија и пракса

potpomognute privatno-kapitalističkim odnosima, uticale na dinamični proces ekspanzije kako radija tako i televizije. Autor upozorava na suštinske razlike u istraživačkim pristupima, gdje su se jedni, sužavajući predmet istraživanja na reakcije publike i na kratkotrajno „zračenje”, kretali u okviru sociologije akcije ili sociologije događanja, a drugi (naročito francuski autori) u okviru sociologije evolucije, stavljali „zračenje” dužeg vremenskog perioda i složenosti društvenih funkcija medija u fokus svojih istraživanja. Izvodeči zaključke iz rezultata prethodnih istraživanja, autoru se može prigovoriti što nije konsultirao rezultate do kojih su došli istraživači u socijalističkim zemljama s obzirom na drugačiju društvenu determiniranost sredstava masovne komunikacije. Po mišljenju Kazneva ova oblast je kompleksna, ali istovremeno i veoma podesna za sociološka istraživanja, te bi sociologija radio-televizije bila nepotpuna ukoliko bi u svom istraživačkom zahvatu polazila samo od proučavanja dejstva sfedstava difuzije na društvo, kao i od namjera proizvođača programa i njihovog kultumog formiranja, a zanemarila eksplikaciju problema dejstva društva na proizvođača programa. Predmet istraživanja sociologije radio-televizije je u ovom interakcijskom odnosu, a njeni metodi i sredstva istraživanja, uz svoje prednosti i nedostatke, kako ističe autor, mogu biti veoma različiti što ovisi od konkretnog stanja istraživanja. Nikakve novine nije autor unio u prikaz sredstava za dobivanje podataka o publici, a postavljajući pitanje koristi mjerenja reakcije publike ističe da je cilj ratinga

226