РТВ Теорија и пракса

Što se tiče međusobnog djelovanja radija i televizije na stvaranje određenih psihičkih stanja, autor ističe da televizija „mobiiiše pažnju” znatno više od radija. Sadržaj primljen putem slike bolje se pamti od sadržaja primljenog čulom sluha. Bilo da se slušaju odnosno gledaju individualno ili porodično, radio a naročito televizija učvrščuju pasivnost kod publike i time vračaju čovjeka u „oralni stadij” (Glin). Drugi dio knjige tretira pitanje ekspanzije radija i televizije, zajedno sa metodološkim oblicima istraživanja ukusa i diferencijacije publike. Dok je širenje radija gotovo dostiglo nivo zasičenosti, dotle je ekspanzija televizije „daleko od toga da bude završena u svjetskoj zajednici, a njeni buduči razvoji, ргеко satelita, teledistribucije putem kablova, video-kaseta, otvaraju široke perspektive”. Što se tiče postojanja radio-televizijske publike, u nju ne treba sumnjati. Stoga bi, po mišljenju autora, bilo zanimljivo istraživati „duboke i nesvesne pokretače” pojedinaca. Klasifikacija publike prema određenim razlikama (poi, doba starosti, ekonomski status i profesija, nivo obrazovanosti, porodična situacija, veroispovijest, demografski i geografski uslovi zemlje) dovodi do nekih interesantnih režultata čija bi upotreba implicirala određenu verifikaciju. Treči dio knjige sadrži autorovu eksplikaciju položaja radija i televizije u slobodnom vremenu, njihovog odnosa prema drugim „vrstama korištenja slobodnog vremena” (pozorište, štampa, čitanje, bioskop, sportovi na vazduhu, kafane).

228