РТВ Теорија и пракса

Obznane i Zakona o zaštiti države, u ovom, „prosviječenom” stolječu. S druge je pak strane povorka glembajevskih poluaristokrata, poluburžuja koji su stolječima hlepiU za vlašču nad svojim vlastitim narodom, a doprti su u svojoj pohlepi tek dotle da budu pokorne sluge i čankohzi tuđina, izdajuči trajno interese puka iz kojega su i sami potekU. Vješto kontrapunktirajuči ove dvije osnovne krležijanske (a ujedno i naše historijske) komponente, scenarist i režiser televizijskog djela (Štivičič i GaUč) uspjeU su u velikoj mjeri dati televizijsku rekonstrukciju doba Obznane i Glavnjače, tamnica u Petrinjskoj uUci i Novoj Vesi (u Zagrebu), zadržavši pri tome čitavu galeriju krležijanskih Ukova, a ne iznevjerivši ni Krležinu riječ - koja čas Mpti siUnom Ijudskoga krika za pravdom, čas fiksira okrutnost i cinizam žbira, čas plastično prezentira svu blagoglagoljivu prazninu i Ucemjerstvo „gornjih slojeva”. Gotovo bi se moglo kazati da je adaptacija Krležinog teksta obrazac preobražavanja Uterature u njezinu vizualnu, televizijsku varijaciju - i to teksta koji prelazi okvire takozvanog reaUstičkog književnog postupka i svrstava se u red onih suvremenih ostvarenja (možda bi bolje bilo reči: ostvarenja koja uvijek ostaju suvremena) koja u „vječnome sada” kondenziraju sav čovjekov put - da se poslužim Krležinom terminologijom - iz tmine prema zvijezdama, iz vlastitog čovjekova antropoidnog mraka koji ga (trajno) vuče natrag u kaos, do njegove neugasive čežnje da se dohvati „druge obale”. Stvar je vrijednosti, aktualnosti, uvjerljivosti književnog djela u kojoj če mjeri ono ostati samo povod za televizijsku realizaciju, a kohko če zadržati svoje umjetničke

27