Споменица о херцеговачком устанку 1875. године

114

Билеће пут Требиња те се шнима бисмо до на Моско, па се вратисмо у Паник. Док дође у Паник воиска банска и рудинска и Пеко Павловић са ускодима из Црне Горе. Ту биау Херцеговаца: биаше војвода Максим наиглавни, те иа им кажи за Турке, да су прошли и да he шутра иопет каљећи пут Билеће. Те ту снађи да им ударимо и да им запанемо од Моска до Скроботна, а иа одок су неколико друга на Гливу, да уводим ohe ли колико бит турске воиске. Те иа пођи на Гливу. Пошто свану у неко доба дана, крену Турчин преко Горице, те иа остави на Гливи Рада Мишелића и Крста Анђелића, да гледау ohe ли више кренут вонске но смо виђели; а они ту не смиели чекат него побљегни преко Лубомира пут Бранога Дола. Иа сађи са оно неколико друга на Књегину мало прие Турака те ми на Моско. Ту нађн све главаре: Макснма, Пека, Ћетка Пеиова, Драга Обренова, чекаи} г - нас. Ја им кажем: Иево Турци, са’ ће помолит. Кажу ми да ие воиска наша запала све поред пута с Кленка до Моска. Те ми се измакни од густиерне у ону главицу. Док Турци навалише путем и први премичу пут Кленка. Док по несрећн 'Четко Пеиов; „Ак људи, много ие Турака, Бога ми нм не смиемо ударити, но да воиску измакнемо". Иа велим да се не_ .море наша воиска измакнути, пошто ие Турчнн упоредио према наше воиске. „А море одма трчи, Драго, дигни наш}' воиску, нема бона д-нас“. Драго отрча, подиже два диела воиске, а онн се трећи дио поби с Турцима, а незнаше да ие два диела воиске утекло, те се бисмо око четири уре, оно што ие воиске остало. А ови отишли пут Ћ}фила. Те ту у таи бои погибе неколико главние људн: погибе Благоие Симов Копривица, Иевто Остонн, Ђуран Поповац, Мишо Папић, Милош Папић, Дако Орбовић, Миаило Ждрале, син Драга Обренова, иедан Чевланин и рани се много људи. Начисто да не би Ћетка Пеиова шћасмо учинити о’ Турака комарду да се прича, него ови бон унесретни Ћетко Пеиов. Еле та бои не би за нас сретан, а ми нима