Споменица о херцеговачком устанку 1875. године

131

Разумјо eaMfe hsi. тввга телеграфа данашн-fera за бои на Крстацв, то е жалосно што се догодило те су несложно ударили. Ако Турцн сиду у Никшиће безн имало бон јоштб бити ће збора одб поганова да с митомб улТли, али ти зато не мисли, но ради како ти се наиболТ свиди. Купуи брава па шилби воиски, све ћемо платити а садв ти парахБ не могу послати. Рекао самв' ти ако би видш прилику, да пустишб те два три баталшна преко границе, немои да иду командири, баираци и трубе, но нека стое кодб тебе. Све намБ нвлни и движенТ едне и друге.воиске то ми много валн. Коста ефендија пошао е у ЦариградБ, гледао се с Јониномб, кумио га е, да га научи што he и да ме склони, да ово умиримв и питао га 6ихб ли се на то склонш, кздб би Турска признала независноств Црне Горе и кадв би ми се дала граница Морачом и да нзмб се даде Спич. Онб му е одгоBopio, да е то мало. Кадв е Коста поша’ у ЦариградБ нвш ми е изб Котора, да he до неколико данахв доћи на ЦетинТ. Овамо е Богу фала све здраво. Поздравллмо те Николап. Немои да те наиеди ово писмо, нека ти намв пане на покоинога оца мога како се онб ругаше с „ћакулама. И. 16. Писмо Књаза Николе писано 14. децембра 1875. г. војводи Петру Вукотићу и главарима херцеговачкеусташке војске. Главарама поздрав! Зар сте заклели, несретнвици Божи, да не оставлнте паклену завидљивоств и, неслогу војвода ЛазаревlехБ? Што Bi е црн!. Вамв образБбБгло? Каква 9*