Српске народне пјесме. Књ. 1, У којој су различне женске пјесме

916

Најпре уђе стари игумане,

Па за њиме попе свештениче,

Најзад оде мајсторе Манојло

И он нови кумче у наруче;

А проклета кума Манојлова ! 105 Где се кучка натраг поврнула,

И за собом затворила врата,

Па привика што ју глас доноси: „Овамоте, Турци јаничари !

„Ет овамо мајстора Манојла, 110 „У пркву сам њега затворила,“

Кад то виде мајсторе Манојло,

Он потрже мача зеленога,

Да посече стара игумана.

М онога попа свештеника, 115 Још хоћаше вумче у наруче,

Ал' говори стари пгумане:

„Немој, брате, ако Бога знадеш !

„Ел, тако ми Бога истинога !

„За то, брате, ништа знали несмо.“ 120 Тад' верова мајсторе Манојло,

Па поврну мача у ножнице,

А потеже тешка буздохана,

Њега диже, а Бога помиње:

„јаки Боже! опрости ми греха: 125 „Хоћу цркве да саломим врата;

„Ако Бог да и срећа јуначка,

„Те побегнем здраво у планину, „Боља ћу ју саградити врата,

„Боља врата, од сухога злата 1“ 130 У те речи мајсторе Манојло,

А врата се отворише сама,