Српски књижевни гласник

4 СРПСКИ Књижевни ГЛАСНИК.

које до скоро беше крај отвореног поља. Она троја кола. са сеном беху отишла, али пред механом сеђаше већа гомила сељака; неки држаху јагањце преко крила, неки телал за оглаве; један је гласно срицао новине. На ниже, трећа врата од опанчарнице, беше бакалница, већ отворена. Млад бакалин, велики гладац, упредао је бркове, наслоњен на праг. Улицом шкрипаху сељачка кола, дижући облаке прашине. За колима сви што иђаху скретаху од механе на тротоар. Гако наиђе гомила сељанака; свака задигла сухњу и закачила је о кукове, а кошуље им једва покривају колена, а дебеле ноге тутње по опекама. Једна, млада, једра надвиспла све остале; она се очеша о Аранђела и оеврћући се рече нешто, ваљда ђаволасто, јер се све остале освртоше смејући се. Гиздави бакалин довикну: „Еј. болан Аранђеле, докле ће те сељанке дирати, а ти ни беле!“ — „Марим ја!“ рече Аранђел слегнув раменима, али опази да га сељаци пред механом гледају смејући се. Цинцарин им причаше нешто, — доиста то, како се он либи женеких. Аранђел, готово љутит, уђе у радионицу и седе на посао.

Мајстор одшкрину врата и промоли главу:

— Дед. Бога ти, дођиде часком!

То је било необично. Калфа отиде онамо.

На столићу до кревета гораше лампа. Жена је лежала. Муж је заклонио п опрезно сппао нешто из скленице на тањирић. Аранђел приђе ка кревету, с друге стране.

— Шта је 7

— Ето шта је, одговори муж. Боли је плећка, ла не може мрднути! Радован је лагано одмерено низао речи, као да их броји. Пошто запуши скленицу, додаде: Дед, истрљај је као што ти умеш!

Жена, много млађа од мужа, беше белолика, пуна, очију готово белих, лепих једнаких зуба, меснатих усана. Он је имао дугачке, испијене образе, оперважене риђом, ретком брадицом, а дугачке трепавице као да му сенчаху. лице, те је чинио утисак мистична п спора човека, што