СРЂ

470 —

godni se miris evijeća širi po vazduhu. I Adina se jeđinica igra s ostalom djecicom. Majka je sretna i blažena. Nezina Bijanka incerta ancor del passo, una manina tende ai piu grandicelli: timidamente coglie primule d'oro, e poi pispiglia; e le brilla d'ingenua meraviglia il bruno occhio ridente. Majka, pomladena u svojoj kćeri, uzimje je za ruku, vodi je u šumu, da ubere cvijeća, da ulovi koju leptiricu. Odalećila se Bijanka od majke, izgubila se u šumi. Na jednom potamne nebo, poće padati kiša. Uznemirena i uzrujana traži majka svoju kćer. А1 limite del campo viđi la bimba, fra uno scroscio ed un lampo, bello fra i ricci bruni il fresco viso. Tesi le braccia; ed a traverso il nembo la bimba accorse, fradicia e ridente, e mi cadde sul cuore, e il suo fremente piccolo corpo mi raccolsi in grembo. Nego tužne se misli iznenada porađaju u majćinu srcu i mute joj sreću. Majka zna, da će brzo zaklopiti za uvijek svoje umorne oći. Ko će onda bdjeti nad jedinicom, kad se druge i strašnije oluje budu nadvijale nad nezinom glavom? Teško je majci pri srcu misleći na budućnost svoje kćeri, jer onda non ci sara piu la tua mamma a raccoglierti sul cuore. Daleko je još onaj kobni i odlučni čas, kad će se u srcu nezine Bijanke probuditi sva ona čustva, sve one misli, nejasne žeje i snovi, što tako duboko zasijecaju u svačiju sudbinu. Daleko je još taj čas, ,,ma verra", uzdiše bolno majka, jer v' e un' ora per tutto. Sada u srcu nezine jedinice još dormono istinti e sogni, e il bene e il male, e l'energia de la tua razza, e il foco roditor de la carne, e 1' ideale; Г opera forse ch' io non ho compita, e che risorgera per la vittoria