Poimandres : Studien zur griechisch-ägyptischen und frühchristlichen Literatur

94 II. Grundvorstellungen des Poimandres.

158,84 JUEIC IcuEev HOVoL.!) TAvu Yap, Pncl, dDÜCKoAöV Ecrı mapadezachcı Kal Aaßeiv TO HET« TOÜTO Kal Appntov HUCTNpIOYV.°)

100,14 93 ‘O dE auröc obroc ümo TWV PpuyWy Kai ükaprroc Kakeitaı Ecrı

TAp AKaprroc, ÖTav I capkıköc Kal tv Emiduniav TC capköc Epyaznraı.?)

24 TÖV aUTOV dE TOUTOV, @nciv, oi Ppüuyec kakoücıv aimoAov, oOUX Ort,

Enciv, EBockev alyac Kal TPAYOUC, WC Oi WuxıKoi Ovoudloucıv, AAA

ÖTl, Pnciv, Ecriv deımökoc*), routecrıv [6] dei MOAWV Kal cTpepwv

1) Hiernach: mepl tobtwv, Pnciv, eipnkev 6 cwrnp' „obdeic düuvaraı EAdeiv TPÖC HE, &av un rıva &Aklcn 6 rarnp uou 6 odpavıoc“ (Joh. 6, 44).

2) Hiernach: xai maAıv, Pnciv, eipnkev 6 cwrnp" „ou äc ö Aeywv ol Küpıe klpıe eicekelcetar eic NV Bacıkeiav TWyv olpavwv, GAA” 6 mov TO BeAnua Toü TATP6C MOV TOD &v roic olpavoic‘ (Matth. 7, 21). 6 dei moıncavrac, olxi Gdkolcavrac uövov, eic rijv Bacıkelav eiceAdeiv TWy olpavWv. Kal mdAıv, pnciv, eiprixkev‘ „oi reAWvaı kai ai möpvaı Trpodyoucıv Öuäc eic rıjv Bacıkelav TWv olpavöov‘‘ (Matth. 21, 31). reAWvaı Yap, Pnelv, eiciv oi ra teAn twv ÖAwv AauußdVovTec, NUEIC de, Pnclv, Ecuev oi reAWvaı, eic oÜC TA TEAN TWV alllvwv KATMVrIke (I Kor. 10, 11). reAn ydap, pnciv, eici TA dmö TOÜ dxapaktnpicrou EiC TÖV KÖcuov KATECTAPUEVA CcmEpuarta, dr Wv 6 MAC cuvicraraı köcuoc' dd Tüp aurWv Kal npfarto Yevechaı. Kal ToÜT Ecri, Pnci TO eipnuevov' „eEnABev 6 creipwv ToÜ creipaı‘ Kal TÜ Ev Emece apd Tiv 60V Kal Karenarndn, Tü de Emi ra merpWdn, kai &Eavereike, pnc, kal did TO un Exeiv Badoc EEnpaven Kal amedave' Tu de Emece, Pnclv, Emil Tv yMv TV KaAıv Kal Ayadıv Kal Eroleı Kapıröv, Ö EV Exutöv, 6 de EEnikovra, 6 de TpıIdkovra. 6 &xwv“, pnciv, „Wra dkobeıvy dkouerw“ (Matth. 13, 3; Marc. 4, 3; Luc. 8, 5). routecrı, pnciv, obdelc TOoUTWv TWV uUCTNPIWV ÄKpoarıic Yerovev Ei u uövor Coi) yywcrikoi TeAeior. au, Pnciv Ecriv n yM N kaAn) Kal dyaan, iv Atyeı Mwüchc (Deut. 31, 20) „eicdEw buäc eic ynv Kadıv Kal “yadrıv, eic yiiv peoucav yala Kal ueAı“. TOOTO, Pnciv, Ecri TO uelı Kai TO yükd, o0 yeucauevouc TOUc TEXElouc Aßacıkebtouc Yevecdar Kal ETACKEIV TOD mÄNpWHaToc. TOOTO, Pnciv, Ecri TO mÄNpwua, di oÜ mavra (TA) Yıvöueva Yevvnrtü and TOO AyevvnTou yYerove TE Kal menmAnpwran.

3) Hiernach: ro0ro, gnciv, &ceri TO eipnuevov' „mäav devöpov Wi] TOLOUV KAaprröv KaAdv Exkönteraı Kal eic müp BaAkeraı (Matth. 3, 10; Luc. 3,9). xapmol yap o0ToL, Pnciv, eici uövor oi Aoyıkol, (ol) ZWvrec ÄvApumoı, oi dia TNC mÜÄNC elcepxönevor TC TpITNc. Aeyouvcı YoDv' „el verpä Epdyere Kal IWvra Emoijcate, ti, äv ZWvra päymte, moicere;‘ ZWvra de Aeyoucı Kal Aöyouc kal vöac Kal dvBpWrouc, TOVC uapyapirac Ekeivov TOD AXapaktnpicrou Eppıuuevouc eic TO TTAAcHQ Kartw. TODT’ Ecrıv Ö Atyeı, pci, „un BaAnrte Tö Äyıov Toic Kuci unde TOLC uapyapitac roic xolpoıc“ (Matth.7,6), xolpwv kal kuvWv £pyov A&yovrec elvaı riiv YUvaıköc mpöc ävdpa öulav. Ich glaube, daß trotz der Abfolge der Lemmata in dem Liede (unten $. 98) hier die versprengte Notiz kaAodcı de alröv kai TTOAUKapTrOV ($ 25) anschloß; vexuc und deöc, Akaproc und moAUkaproc entsprechen sich.

4) aimöAoc Cod. Benutzt ist Platon Kratylos 408cd, wo Pan, der Bruder des Logos, als del moAWv erklürt wird.