Грађа за српску историју нашег времена и животи најзнатнијих поглавица овога времена, стр. 372

у ПР У РР | |

128 РЕЦЕНСЕНТИМА [3 ГОДИНЕ 1521.

Не шштем, да ово онаћ, коп лалтнски не зна, добро разуме, него позбгвам и онога, коп зна, да ми каже, 66 ли ован превод разумео, да. оду исту никада у Лалтнском читао нје. Ал требало бр да 6 и онаћ, кон само славенски зна, разуме. Шта в то весоков плети > Ел славенсеп Ко по висини плвва 2 А вл славенскн бурло /ббжа/ј> Ово само што се езвка тиче, а смвсао нек стоп, да ми места не запрема, ср 65 готово све другчје превести морао. Да е србски превео, не бр се овако осрамото. да пример пак мешовитог и гадног писани нек буде почетак пстог додатка, коп нит в србеки, нит славенски, него србско-славенорусстиски написан. „Здћ, вотце, издђтеска, вмепренвш, засад сумним, повиваћеду и т. д.“ Може ли штогод мешовите бБти и гаднјер Овом подобни списателђи 1ошт гдеког слабог Србина сметало, и доводе га, да се кадшто у писано од праве Србског рода Граммалке уклонл пи греши, п ово в Велђка — да већ еданпут к нфму дођемо — подигло, да. свого, у почетку поменуту, вризку изда. Све е, што сам досад казао, нужно овгло зато, да се л н Велђко добро разумемо, п да онда видимо, ел право имао, што е онолике, п гдеков онако одабране, Србе исшпбао п пепсовао. БГ дакле, драли Велђко, сад знаш, како и о србском езнку мвелим. АПпдемо ко твојол крилки. Велиш да сви, кон су ланљске године штогод у новпне наше метули, тумарало, не пишући по правилама Граммалтке народа србског, п држећисе пл Мразовића, ил Вука, ил свога Вкуса, ил бабе Смплиане, пл коекакве други бабурина. Та како те то подели 2 Из овог бе се раздела судити могло, да ш оне, воп се Вука твога држе, кудиш, а мало после кажеш, да е една нфгова Грамалчка. за србско перо Ал ништа зато. Давно сп лођтку слушао. И Вук се нђ чува. На неком — тег знаш на ком месту — вели, коп само свом езБЕ зна, може н без свов Граммалчке, и то управо, писати.

Прво како ће ко писати, док, ако ништа, првеш Грамматке свог почетак, т. е. слова, срицанђ, читанћ п напис слова, не зна Друго може когод ппсатп без написане Граммалтке свов, ал не може без Грамматфке. Свакли народ има своло Граммалтку, по колоп говори, само кад поменути почетак зна, п оно, што разуме, шшпе. Зато свакзи Србин правеш, коп в међ Србима одрастто, управо србеки говори, нит п какве написане Граммалтке на то треба: зато е свакли овакви п пре Вукове Граммалттке србеки право говорто, п сад, п не зналоћи, да 6 она гдегод на свету, право говори. Само они, ков сам пре споменуо, врдајо, особшто ако су богословио слушали, а славенски добро научили нису. бр кон добро знало, онп чисто пишу. Ал п Вук, кон ммели, да е у нћму, ш нђговоћ Граммаштки све србство, чисто србски свагда не пише. Кон Србин каже: „Јошт ћемо рећи неколике врсте.“ „Пре некољике стотине тодина.“ „Имало две пллде година.“ „Сону страну.“ „У дипломи, шито в дата.“ Треба рећи: Неколико врста; неколико стотина година; шма две илиде: с оне стране; у дипломи, ком е дата. Но да се засад Вука манемо. Бег ће време, кад ће му се по заслуги платити. Чича Велђко! Бога ти зашто тв, идући за Кинђелцем, бабу СОмилану споминђш, отећи показати оне, кон или управо србеки, илш управо славенски не пишуг Нисте згодну реч за оно, што сте назначити ради, изабрали. Зашто не бн добро бело онако говорити, и писати, као што већа половина рода нашег, т. в. све Србкинћ говорег Ил може бвти под именом