Економист

928

решење Првостепеног Суда (оно прво) налазећи да је Првостепени Суд био дужан одобрити забрану.

На тај начин, плаћајући понова таксу од 3505 дин. да бих дошао до свог права, ја сам неоправдано оштећен за 3505 дин. у такси, па како је држава одговорна за накнаду штете, коју њени органи учине ма и ненамерно, то сам се, чим ми је саопштено решење Касационог Суда, обратио Првостепеном Суду са захтевом да ми се такса врати и да се предмет тога ради упути на решење Генералној Дирекцији Посредних Пореза.

(ООчекивао сам у уверењу да ће Генерална Дирекција Посредних Пореза признати ми право на повраћај ове таксе плаћене једино погрешним тумачењем закона државних органа, али сам на жалост добио решење Генералне Дирекције од 81. децембра 1924. год. Бр. 43855 којом ме одбија од тражења повраћаја таксе са разлога: што је моја молба за повраћај -таксе неблаговремена, јер по чл. 63. Закона о таксама протекло је више од 90 дана од дана положене таксе, па до „дана молбе за повраћај.

Када се прочита чл. 63. Закона о таксама, види се на први поглед, да тај члан говори о случају, када власт од некога наплати неумесно таксу или више него што треба, и да се рок од 90 дана рачуна од дана положене таксе. Али овде није тај случај. Овде је зависило од решења Касационог "Суда: је ли правилно решење Првостепеног Суда или није, што сам одбијен од тражења забране. И тек када је Касациони Суд донео своје решење: да је неумесно решење Првостепеног Суда и поништио га, — онда тек, од тога момента, односно од момента када ми се то решење саопшти, настаје за мене случај неумесно наплаћене таксе и рок од 90 дана. Ја сам пак у том року и поднео акт да ми се врати прва такса, пошто сам морао другу положити без потребе.

Тужим Генералну Дирекцију Посредних Пореза, коју преставља њен Директор и молим Државни Савет да поништи решење Дирекције и мени досуди право на повраћај 3505 дин. таксе.

Поред тога тражим на име таксе за ову жалбу 100 дин. и трошкова 300 дин.“

Решавајући овај случај по тужби, Државни Савет је донео пресуду од 31. октобра 1925. године Бр. 14851 којом је поништио напред поменуто решење 'Министра Финансија са ових разлога: „10 децембра 1923. године затражио је адвокат забрану од Првостепеног Суда у Скопљу за обезбеђење неког потраживања и платио за то прописану таксу у маркама од 3505 дин. Био је одбијен он тог тражења с неког формалног разлога те се је на то жалио Касационом Суду.