Историја једног француског сељака

1

боже, врат да сломијем, мислиш нигде не додирујем земљу.

У југру устанем у четири сата, одем куму те наложим ватру и упалим вењер, па онда идем те редим коње. Трговци и кочијаши, што су свраћали у нашу крчму, били су увек задовољни мојим радом око коња. Кад то посвршавам, онда куснем по мало кисела млека, узмем у торбу тек што се треви: леба и масла или које јајце, па онда ајд с кравама на пашу. Сећам се, по некад тек ми дотрчи брат те поделимо оно што имаднем у торби. По некад се око тога и почупамо. У вече дотерам стоку, затворим је у тор, па идем на вечеру. У лето до десет сати у вече остајао сам у ковачници те дувао меове, а после ајд кући на конак.

Тако је прошло равне две године. Моја браћа и сестре потуцали су се по свету од немила до недрага, баш као и пре, а ја сам код кума лепо у ковачници радио. Тек ми он викне; „отвори четворе очи, Мијаило, отвори, па ради, брајко, ако оћеш да будеш човек!“ Мој је кум био човек весељак, беше, бог да га прости, здрав, наочит и добар. Па опет се свакога, ботоветнога дана свађао са слугом Валешом. Тај Валеша био вам је читава грдна баталија, доватио би с неба таране, а беше, брате, до зла бога неокретан и пипав, право закерало. Њему су добра била и господа, и попови, и данци, све је њему било красно и лепо. Е бруке, браћо!... Понекад кум повали па му стане викати: „Та гаде један! зар не видиш да би и теби било сто пута боље кад би ми мало попритегли узду господи! Слепче ниједан! зар би ти мислиш онда морао овако диринџати мени, као што сад радиш, еј, букова главо! онда би ти сам био газда, а не би довека служио друте.