Отаџбина

В Е Р Т Е Р

45

налази свој свет, и где је све налик на живот читаочев. А у Вертеру је све тако налик на Јанка. Налик оно бегање од света а тражење Марије, налик је оно осећање које га прожима од главе до пете, кад се, као што вели Вертер, његов прст нехотично такне њезинога, или кад им се ноге сретну под столом. «Ја тргнем ногу назад, а тајна нека сила вуче ме опет напред — мени мркне свест!" Све тако ама у длаку! И њему је Марија нешто свето, и у њеном присуству ћути свака иожуда! Љути се на Вертеровог нријатеља што му саветује да се прође Лоте.«ласно је то казати!" Па како је добра Лота, која пушта Вертера, да се но каткад исплаче на његовој руци — и он ће то покушати код Марије, то је заиста узвишено а невино задовољство. Ве>ртер чита Лоти свој превод Осијана, а Јанко — он ће Марији дати Вертера да чита . „нек види моје јаде !" И што се више примицаше крају књиге, тим се све више збратимљаваше с Вертером и најзад кад Вертер узима пиштоље, и Јанко погледа на свој револвер на зиду, који му изгледаше као некакав сигнал, а иза њега као да видч болно и бледо Вертерово лице, које каода му значајно клима главом : «тако. тако, братац, ми смо јадни сиротани. Љубимо, али туђе жене, поштени смо, па за то треба да умремо ! Оди! " — Здраво, здраво ми буди, побратиме! поклицаваше Јанко у себи, — скоро ћемо се видети ! И управо не тражећи никаква даља разлога он се опријатељи са смрћу, и онај неразумл^иви тренутак, у коме се престаје живети, тако пријаше његовој сањаличкој природи, да га готово снестрпљсњем чекаше. Слатко му би кад помишљаше, како ће она можда на његово већ једном као мрамор хладно чело, притиснути свој угрејан пољубац «Тада, тада ћу бити најсрећнији !» А да ли ће он то осећати 1 (( Да како !» «Шта каже Вертер? и Он поново прочита она места себичне ФилосоФије