Отаџбина

СИРОТА АМАЗОНКА

243

погледа, који јој хтеде на дно душе продрети ? Или је хтела, да настави започети посо ? — Али ти си преварила, сестрице ! повичем ја, а малс сам се расрдио. — То није лепо од тебе, што од мене тајиш, кад ми је она све казала ! — Све ти је казала ? Ко ти је казао, шта ти је казао ? — Воже мој та да те воле — да и ти љу волеш — шта ми је могла друго казати ? Па зар је то тако страшно, зар је то какав грех ? О, да знаш браца, како се она воле — тако само анђели могу волети ! Па како ми је лепо говорила ! Ја до душе нисам све разумела, али сам осећала, да је то право волење, да онај мора бити срећан, кога гако воле. Је ли да и ти њу тако волиш ? Чисто ме је молила, да кажем: да! — Не, никада, никада ! Ја њу не могу волетп, јер ја волим другу, волим — тебе ! Она се трже и пребледи. — Ћути не вичи тако! и она се плашллто обазре. Ти само њу волеш, ти мораш њу волетм ! Зачудио сам се, како је одлучно говорила. — Зар ти то велиш, ти ? Ја мишл>ах да се у теби рађа најчистија најсветија љубав, што је и моју разгорела — зар сам се преварио ? — Да — да богме — преварио си се. Још пре сам ти казала, да те волим као брата — ја те не могу другчије — волети ! Њојзи ударише сузе. Да ли су те сузе потекле од бола, што не ће, да каже истину, или је од јуче изумрла она клица љубави , што мишљах, да је почела у њезиноме срцу корена хватати ?