Отаџбина

348

ДВА РАСТАНКА

— Зар ? — Ваљада да стигнем овог Јоцу ћосу. — Где би га стиго! — Како где би !... Ено га гле : остарио, к о што кажу, а још вели : нема за се прилике.... Немо и ти, право да ти речем. немо брате тако... дочекаћеш славе ми, да деца испирају с тобом уста.... Жи ми реци ти, која ти је, иа накриви капу. Шта те се тиче... Па чубато.... реци славе ти. која ти је ? — Е ? — Што к о не би... Ја и ти. велим. живимо к'о рођена браћа, па велим, брат брату. да не каже, а ја коме ће ? Ко ти је ка' пречи?... Оно знам ја, ниси ти нешто реко ни Јовици, ни Дујдићу... ама брат брату друго је.... Није знаш ни право. Реци де. А бата се стао церити. — Па ја вала.... ето вала... и да кажем, ама... е дед" реци своју. — Немам ја још, вели Милета. и послен стари си : реци ти прво. па ћу ја. — Е ? — Оћу славе ми. — Па реци де. — Ама ти прво. — Реци ти. — Старп си. велим, прво ти. Па ни стрпжено, ни кошено. А Мплета, посигурно вели, да бата зна своју, колко н он, тек шта би се по некад и разговарало. И било би тако ко зна доклен да се једном не одкиде бати с уста реч, те се пресече разговор и стаде се другаче водити. Једног дана пошао бата с Милетом до чаира, дај поправе ограду на чаиру. Била наврла стока, те начинила дере, па после залази у штету и већ дваред плаћали за обор. Дан чисто цакли. Небо дошло седевасто.