Отаџбина

540

ЈЕСЕЊЕ СЛМКЕ

Куд год погледаш, све је око тебе препуно, преродило, учврсло, забрекло, све пуно и сито, све слатко, ка' сама медовина.... Погледаш ли у грозне винограде, окићене црним, ка' смола, или жутим ка' ћилибар грожђем, пуним меденог сока — мелема за уморне, малаксале груди.... Прескочи само преко јендека, приђи оној гранатој дуњи насред винограда, осетићеш њен чудновати мирис; лези под њу и гледај, како ти се над устима вије опушћен грозд од чардаклије ... не треба ти ни да се мучиш, само зини.... Три корака од тебе раштркала се пбзна шептелија, лишће у пола опало, а на голим и црним. рапавим гранчицама жуте се слатке праске, ка : истоветно смиље. Лежиш тако и обрћеш главу, па чисто ие знаш, куд ћеш пре да погледаш.... или у грозд, што ти над главом виси, или на мирисне, жуте дуње, које се полако л^уљушкају на танкој гранчици, шалећи се и ашикујући са тихим јесењим поветарцем, или на слатке праске, или на пресамићене ( ( пандаре и , што се жуте, па већ готово поцрвенеле, набрекле, па нуне сока, ка' дојке у Марјанове снаје... Или ћеш да гленеш на црвени дренак, што ти се готово уз саме уши отег'о, или на морасту тамњанику што мирише ка' наш Аидреја црквењак или на црну каменичарку, или на жуту смедеревку, што је слађа од саме медовине и лепша од ћилибарских бројаница рудничког проте.... Гледаш гха не знаш куд ћеш и шта ћеш пре.... Штрпнеш пуце од чардаклије, па га заложиш са дренком и тамњаником, пипнеш мирисну дуњу, па те жао да је кидаш.... омиришеш је па приђеш шептелији, загризеш онако на грани, па осетиш како ти усна за усну пријања, а кроз грло пролази сама медовина. Сит си, трбух хоће да се провали, па опет штрпкаш. Опет лези под дуњу, па, кад се одмориш, очи ти се отимл>у на густ воћњак, у долини под виноградом. Тешко се дићи, ал' те маме дебели хладови, зелеиа трава и слатко