Отаџбина

ГИМНАЗИЈАЛЧВВА ЉУБАВ

161

да нам је Јова онако млад умро. Не, изгубили смо га за то„ што га — истераше из школе. Нас троида били смо имућни, а четврти, Јова, беше пуки сиромашак, друга се двојица из нашег круга зваху Милан Павловић и Ђока Веселиновић. Слога и љубав наша олакшала је живот сиромашку Јови, (јер је годииу дана становао и ранио се код мене, друге године код Милана, треће код Ђоке, па онда изнова код сваког од нас по годину дана. Ова годишња смена није чињена за то, што би ма коме од нас троице било тешко самоме издржавати Јову, но за то, што је сваки од нас сматрао за дужност, да идуће године уступи Јову. Родитељима нашим беше мило што се овако узајамно иазимо и помажемо, а свакоме од њих беше по вољи кад је дошао ред да се Јова прими у кућу. Јова беше весељак, искрен, добар и вредан младић. Где год је био, стварао је весеље, а како се уз то скромно владао и најбоље учио, то су нам очеви много полагали да сачувамо Јову у нашем друштву. Па кад је Јова такав красан младић; што да га истерају из школе? упитаће нас читаоци, који га сада више не жале, јер су чули, како смо изгубили овог друга. И то ћу вам казати. ПроФесор математике зада нам једном у школи неки врло тежак писмени задатак из алгебре. Док смо се ми накањивали да препишемо са табле оно, што нам је проФесор задао, дотле је Јова цео задатак израдио. Био је добар математичар. А израдити задатак, па га не дати својим друговима да га прегледају или како то проФесори називају, препишу, био би неопростив грех. То би био по ђачким појмовима крајни егоизам, противу кога смо се сви слошки борили Тако се некако деси, те нам задаци испадну потпуно једнако израђени. Но то по себи не би било тако незгодно. Али ево јада. Јова је у оној хитрини учинио једну рачунску погрешку, написав у разломку горе ипсилон а доле икс а требало је написати ОТАЏВИЕА КЊ. XXXII. СВ. 126 И-