Отаџбина

ГИМНАЗИЈАЛЧЕВА ЉУБАВ

171

е преживео толика столећа. Под овим растом а око његова дебла пажљиви домаћин начинио је клупу округлу од камена. По неко је седео на клупи, неко се извалио на зелену траву и тако смо се разговарали неко време, а после смо на ново прочитавали оно, што смо до подне научили. Кад смо тако довршили учење, мало би се још ировозали чамцем по језеру, па би се упутили на онај брежуљак, где су засађене оне силне руже које су својим мирисом претворили околни ваздух у небесни етар. Потребну заштиту од косих сунчаних зрака даваху нам у виду чистог шумарка засађене смрче. На овом смо месту обично седели све док сунце не западне за високе врхове беочинских брда и тад би се кренули кроз село поред Иванчине куће у нашу ђачку варош. Уморни од оволиког хода слатко би повечерали спремљена јела, па би се онда предали безбрижно у крило освежавајућег морФеја. Али нису сви дани овако пролазили. Бивало је чешће да је четвртком или недељом по подне и Иванка са њеним другарицама долазила у спахински парк. Као да су и девојкама омилела ова места ми смо их.налазили кад на оном брежуљку са ружама. а кад под оним растом на језеру. Не знам да ли смо ми тражили њих или оне нас, али ту смо се редовно налазили. У таким приликама од учења не би ништа. Овида и Омира, Шубица и Мочника заменуше „маказице", кШабац", „Лисица", иЛопта" и друге игре уобичајене код младих девојака. По некад је Ђока на Флаути одсвирао коју веселу игру и тада се све похвата за игру. Међу овим другарицама Иванчиним било је лепих и духовитих девојака Свака је знала говорити Француски и немачки, али су биле добро васпитане ћерке, па се пред другим нису разговарале страним језиком, а још су мање мешале у говору изразе туђега језика. Па ипак нас ове лепотице ничим не очараше. Само је Иванка имала тајанствену моћ.