Подунавка Земун

246

звала. И малвШ 1оца оде за сестрицомг, а крчмарово девобче, као квочка КО1О0 астребг пилиће однесе, уђе за децомг нлашлвиво у градину, „буди на миру% пришаппе девоичету стара една служкина, кон

е сг госпомг бвиа, „госпои председателвовици даиасЂ е нешто ведрш, чист^и данг. Неће она ни теби ни деци никакво зло учинити." (Иродуженћ сл^дуе.)

Сеоска приповЂдка.

Нби трое бвшху, кои близу села на нЂкоа поллни живише, т. е. дивлн ружа, маковица и чешлн. Све тров држаше себе за красне и имађаше свои' особити доброд^телни основа. „Л моимђ сестрама у вароши нимало не завидимг", рекне ружа у себи. „Оне су истина много изображеше него а, ерт. у вароши живе, ал' се у гомт. не састои истинита дражестћ, него у дивл^ћиг, природноме и простомг, а свега тога имамт> а наИвише. Са изображенимЂ губи се природна лепота, па самв зато и весела што не живимб у вароши, те самБ моео првобитностБ сачувала". „Гле! шта ова будаласта ружа о себи мисли!" проговори маковица, кол е башг покраИ нЂ израсгила; „она све хвали нЈзну природноств, н-ћне просте дражести, али то башг н1е права лепота. Ше доста лепимг, него вала и свету одт> користи 6 б 1 ти , а то а чипимђ . . . Лепота пролмзи, само онаи, кои плодг доноси, таи ће и свое време преживити, а то се зове безсмрт!е. У осталомт. имамг а много жизлго црвенБ, него моа сусћдка, па самв зато и много лепша него опа, то ми мора завиств допустити". „Ахђ , да суетногБ света!" помнсли у себп чешлн. „Како се горде и поноее, и то безт. сваке заслуге и важности. IIIга е сполаита лепота, данасв цвета а сутра уиене; не унутрашна цена, та е права и истпнита, пакБ зато и ни наВман^ћ не завпдимг мопмт. сусћдкама. Унутрашна цена е преко свега !•' Нотврђаваше чешла. Тако све трое имађаше свое основе, а ови су, као што е познато, кои доброд1 >телБ надг светомг подижу. Лето настаде. Чбунг, на коме е та дивла рулга виспла, јоштЂ е много више цветова имао, но ниедпа не бшине тако красиа и лепа као та едпа. Та ружа полагано отпори свое лишће, па показа наимил110 крупу одг семена. То е н1>на душа, мисллше она. Тако исто и маковица не заостаде за својомг сусћдкомг, н^нг цветг бмаше све затворенји и краснји. „То е жарг душе'<, рекне она. „чисту страстБ, одушевлћи - !'. и ностоанство мора свака племенита душа имати, другачје е животг безг дражести и простг; а безг тога неможе ни плодг никадг сазрети. Но и чешла н1е хтела бмти гори, него н'ћне сус^ћдке: она се разпје, и изтера велико пзрецкапо лишће п бодл1>; па што ово веће бмаше, сотимг бннше и нћна унутрашнд цена већа, говораше она. Садг усредг лета догоди се некЈВ случаи, кои на све трое акШ ударг учини. У ружичномг чбуну 61,1ише 10шг одг лаиБске године гнћздо цаизлово , кое тога лета сасвимг оставл"ћно стааше. Некми младми конопларг, кои е себи уображавао да е 6 олби него сви и^ћгови друзи, онг имађаше осо 6 итбш гласг, и већг у

миогимг варошима авно е певао, но изсменнг бмо. Таи коиопларг блудећи тамо амо иаиђе на то оставл1>но гнћздо, и стани се ту. „Врло ће добро бмти, да а мои гласг овде у чистоИ природи укрепимг, пакг онда предг вештг публикумг опетг изиђемг; мои е гласг збогг многи школа изкваренг, зато ћу овде на овои полани овога лета иредати се природнои науци, те ће тако моЛ гласг више метала стећн, а то е управо наиглавше кодг свакогг гласа". Тако умствоваше конопларг; онг се намести у томг дивл&мг ружичномг чбуну и седне таВ истмИ данг увече на грану, на коши е ружа цветала. „Како е славна природа! . . . Како ће се све около мене дивити, докг нустимг мои гласг!" рекне онг, па сгаде смишлагоћи певати, као што су коноплари при заходу сунца чинити навикли. „Боже, да лепо тн пева!" повпче ружа занета. „То е младг мужакг славуакг, кои бм доиста тако исто и у вароиш лено жпвпти могао, али онг лгоби природностБ, па е зато на ту гранчицу сео и о мени песму пева. Мени се чини да е шштг плашлБивг, а ћу га морати охрабрити .... Боже! каковми е то преестественмИ тенорг! Како лепо зна песме певати 1 Н самб изванг себе од б радости. . . . !•' Те тако ружа тронута нзг свое чашице росну кзпб пусти: „то е бмла суза!" рече она. „Ахг, младми славуакг!" повнче п маковица, у тоИ мисли, да коноплирг само збогг нћ ту седи и пева. „Тако пасг свагда 6олби на|)у, ако у нотаи и цветамо!" Те тако и маковица лкшине свого главу на стаблбики и плакаше такође ако тронута. „Тм садг брзо морашг цветг изтератн, ерг светг само свагда на сполашностБ мотрп," помислп чешла. „Ако а н бодлФ> имамг, то ништа не чини, и ружа гдекое има , али она нимало нема у н у т р а ш н -ћ ц е н е. " Тако и чешла изтера цветг, кои истипа ие бмише лепг, но оно чрезг то певачиди на знап-ћ даде, да е и она јоштг у цветанго. Тако заостане коноплирг збогг науке свое у невашо, на тои полани, а напрати свудг унаоколо преповедаше, да ту младмИ мужакг славункг пребмва, кои гласг нма, каквогг ни Дмпре, ни Рожер -б, ни Андрр!,, о конма се у новинама чита, ннкадг имали нису. По номеђу то трое породн се наскоро страшна завистБ, ерг е ружа тогг милогг коноплара у свого мрежу привукла, а завндлБпва маковпца преповедаше чешлБИ, да е оиа на то двое вирила, и поуздаио зиа, да се таи мужакг славуакг преко целе ноћн на месечипи са ружомг мнловао, и да е таВ певачг прамВ